woensdag 31 december 2014

Oudjaar

Welke vogel is dit? Zie je veel een pieper?




Het is Oudjaar. Weer een jaar vol ups en down voorbij. Maar gelukkig dat we het samen beleven en en leuke dingen samen kunnen doen. Het kan zo anders zijn. Ziekte overvalt je en opeens gaan plannen de lucht in. Weer zijn er kennissen en vrienden weggevallen en dan besef je dat je gezegend bent met de kleine ongemakken des levens, die ook wij tegen komen.

Met ons beide gaat het goed. Ik heb mezelf beter verklaard al blijf ik nog eens per jaar onder controle. Fred heeft ook geen zichtbare achteruitgang en neemt trouw zijn medicijnen in om een tweede infarct te voorkomen. Hij moet nog een staar operatie ondergaan, omdat naar het schijnt de medicijnen invloed kunnen hebben op het vernieuwen van het oogvocht. Wisten wij veel, het is een routine operatie en zal niet teveel ellende geven. Voordeel van thuis zijn is tijd voor familie en vrienden. 

 
Hek in de Sahara

We hebben een heerlijke wandeling langs het strand gemaakt om te zien of we de zwarte Ibis kunnen spotten bij de rivierbedding van Souss Massa. En dat is gelukt al stonden ze erg ver weg.
 Er was een meeuw die een vissenkop gevonden had. Het was een vermakelijk gezicht te zien hoe hij de kop probeerde te verschalken. Gehaast om zijn belagers af te schudden. Opeens had hij de kop in zijn bek, maar hij was veel te groot en moest hem toch weer kleiner proberen te krijgen. Schudden en trekken is dan het concept.


 

Op zeker moment heb ik mijn lenskap verloren en zowaar werd die terug gebracht door een Marokkaanse jongen. Fantastisch.

Als we over de piste rijden gebaart een herder dat hij een sigaretje wil. Wij zijn niet rokers dus helaas. Fred geeft hem een biertje, wat was die man gelukkig. Zo blij, dat maak je zelden mee. Leuke ervaring. Hij straalde aan alle kanten en stopte zijn buit snel weg. Die slaapt zijn roes uit bij de schapen.
 
Een koereiger die een rit neemt op een schaap.


 
Op aanraden van Jean-Christoph (campingbaas) naar de souk van Inezgane gereden. Dit is een echt souk zonder Europeanen. Je kunt er kleding kopen, daar staat hij bekend om. Zoveel kramen op zo  weinig vierkante meters heb ik nog nooit gezien. Stapels t-shirt, schoenen die uitgestald zijn, broeken, marokkaanse kleding, sjaals ga zo maar door. Een kleuren rijkdom die pijn doet aan je ogen. We worden weinig lastig gevallen, dat valt ook op na ons bezoek aan Agadir-souk El Had. We zien sporadisch een tourist. Jammer dat men zijn kleding niet aanpast naar de marokkaanse gewoonte, want te luchtige kleding wordt niet gewaardeerd.

Het is leuk hier rond te zwalken en natuurlijk houden we ons ogen open voor de kleinkinderen. Helaas zijn de maten niet eenduidig en als ik om een broek voor een 8 jarige vraag komt men met een maat aan waarvan ik denk dat is een vierjarige. Die gok durf ik niet te nemen. Het blijft lastig iets leuks te vinden.   
We komen thuis met heerlijke handgemaakte koekjes.

Tegen een uur is de souk dicht en gaan we gezellig lunchen in een restaurant. Tahine kip, de eerste keer sinds we weg zijn. Doorgaans koken we zelf. Het is veel eten voornamelijk kip maar erg lekker. Als we bij de auto komen staan twee dames ons op te wachten ze bedelen om geld. We geven ze maar was om er vanaf te zijn. Dan worden we aangesproken door een Marokkaanse jongen. Mogelijk was tijdens het uitstappen mijn batterij-pack gevallen. Hij geeft hem terug. Had al die tijd onze auto in de gaten gehouden. Kom daar in Nederland maar eens om. Daar ons kleine geld naar de dames is gegaan hebben we geen klein geld voor de parkeer wachter. Alleen nog 10 Dirham (1 euro). Als we die hem geven wisselt hij die keurig en krijgen we gewoon 8 Dirham retour. Weer zo een positieve ervaring.

Helemaal voldaan en blij weer naar huis. Weer zo een gouden dag in het verre Marokko.

Vanavond wordt het rustig voor ons. Oudjaar vieren ze niet, morgen op de dag hier een gezellig etentje met paella voor het vieren van het Nieuwe Jaar. Life is good!

Bij deze nogmaals alle beste wensen van ons beiden gewenst. Geniet zolang het kan en grijp je kansen, want dat is super belangrijk.

Het goede leven, lunch aan zee.
 

 

 

zaterdag 27 december 2014

Dag Kerst 2014


Kerst is voorbij. Onze ervaring was heel bijzonder. De campingeigenaren zouden voor een maaltijd zorgen en iedereen moet een fles wijn of iets dergelijks meenemen. Nu hadden wij helemaal niet begrepen, dat dit festijn rond een uur s’middags zou plaatsvinden. Als we aan ons laatste kopje thee zitten en de lunch achter de kiezen, worden we uitgenodigd voor het Kerstdiner. Mijnheer Bakanou  vraagt verbaast jullie eten toch wel mee? En ach, dat kan er ook nog wel bij na een stokbroodje. Snel een beter t-shirt aan en een kleurtje op mijn ogen. Ziet het er wat feestelijker uit.

Claudie heeft heerlijke hapjes voorbereid als aperitief. Champagne en wijn wordt goed geschonken.. Ben ik blij met die bodem in mijn maag. Fred trouwens ook.
 
Na ongeveer een uur gekletst te hebben wordt het eten op een mooi opgemaakte tafel geserveerd. Een heerlijke foie gras, waarbij ze een soort ontbijtkoek serveren in toast vorm. Een ietwat zoete wijn, niet verkeerd.

 

Het gekeuvel gaat door, of liever gezegd de kakofonie van geluiden. De fransen praten veel, hard, door elkaar en snel. Fred haakt sowieso af en ik vertaal af en toe. Best vermoeiend.
 

Volgend gerecht is een heerlijke eendebout, geserveerd met gebakken aardappelen. Volle rode wijn erbij en daarna kaas met Marokkaanse sla. Toe een traditionele opgerolde cake met veel calorien maar zoooo lekker. Dan staat er ook nog een schaal met kleine taartjes, mille feuiile, gevulde soesjes, chocolade dingetjes.
 
 Tegen een uur of zes rollen we van tafel en hoeven we helemaal niets meer. Het was een ervaring, dat is iets wat zeker is, maar niet de Kerst ervaring zoals wij die kennen. Maar ja het ook 20 graden buiten en dat is ook niet gewoon.

Vanmorgen naar de souk in Agadir geweest in de hoop cadeautjes voor thuis te kunnen vinden. Dat is niet echt gelukt. We hebben er de nodige uren rondgezworven. Overal word je aangesproken met “halo madame, veins voir”. Als ik weer een pleintje op loop en weer iedereen halo naar me roept kijk ik alle verkopers aan en zeg hallo, hallo hallo etc. Ze zijn met stomheid geslagen en wij lopen lekker door.

Na de gebruikelijke vermoeiende rit terug, is het goed toeven in de caravan. Buiten loopt het kwik te hoog op, ik ga mijn ogen even sluiten. De nieuwe bekleding van de caravan is  gearriveerd en de zachtgrijze alcantara stof doet het goed met de blauwe kleur. Over de afwerking ben ik niet helemaal tevreden. Zelf ben ik  een meer preciezere naaister. Maar ja ik zie alle details, dan had ik het zelf moeten doen en daar had ik ook geen zin in.




woensdag 24 december 2014

National Park Sous-Massa

Er komen mails binnen, zo van, “waar zijn jullie? Gaat het goed? Waarom schrijf je niet?”

Ja, dat is natuurlijk een kwestie van, is er iets te schrijven. Er is een bekend spreekwoord, spreken is zilver, zwijgen is goud.

Maar om alle vrienden en familie niet teleur te stellen, hier weer een update van ons doen en laten. We zitten nog steeds onder Agadir op camping Bakanou.

De dag na ons garagebezoek hebben we zelf de moeite genomen om maar weer eens te meten, wat de output is op het caravan-auto stop contact is. Helaas er loopt geen stroom. Motorkap open en met een stalen gezicht naar alle zekeringen kijken of er weer niet een doorgebrand is. Helaas. Caravan aangekoppeld voor de ultieme test, geen resultaat.

Restaurantje.
De volgende dag weer naar Agadir gereden. Vroeg opstaan en door de spits. Dat is geen pretje zeker niet als je net gehoord hebt, dat er op de andere camping een man is doodgereden en zijn vrouw in het ziekenhuis ligt. Die waren het slachtoffer van een motor ongeluk. Als je hier een ongeluk veroorzaakt, ga je linea recta de cel in. Er komt, een onderzoeksrechter die bepaalt wanneer je eruit mag.  Een nacht ben je zeker onderdak. Ik snap nog steeds niet, waarom men hier als gekken rijdt. Je hebt al je zintuigen nodig.

Bij de garage aangekomen meet men ook, want men snapt het niet. Moet aan de caravan liggen. Ik laat de voltmeter zien.  Het klopt geen stroom, tenminste een zwak signaal, dat wij ook hadden gemeten. Na het verwijderen van de zekering blijft er een reststroom lopen van 5 Volt. Dit heeft meer onderzoek nodig dus maandag om negen uur zijn we aan de beurt. Dan maar de boodschappen aanvullen, is ook nodig en naar huis. s ’Middags gaan we met de auto de piste op.  Op de hoge kust kijk je fantastisch uit over de zee. We staan 67 meter boven zeeniveau. Beneden in de wand zijn woningen van lokale vissers uitgehouwen. Vrouwen komen op ezels aangereden en kwetteren er lustig op los. Als ze ons in de gaten krijgen, gaat meteen de sluier voor het gezicht. Ze stoppen om tussen de rotsen mosselen te zoeken.

 
 Het valt op, dat ze allemaal aqua kleurige korte laarsjes aan hebben. De mannen zijn aan het vissen met de hengel. Iedereen ziet er hier goed doorvoed uit en beslist geen armoede, zoals in de Atlas. Als de zon gaat zakken rijden we weer retour. Onder de indruk van de weidsheid van de zee en al het zand. Groeien doet er niet veel.  
Afgekeurde sinaasappels nu als schapen voer.
 

Zondag hadden we de gebruikelijke middag borrel. De camping eigenaren maken een grote pot sangria met allerlei hapjes. Heerlijk en een leuke geste. We praten wat mee, maar het Frans is erg rap. Soms moeilijker te begrijpen. Claudie, de eigenaresse, biedt aan te koken voor Kerstmis. Iets met eend en foix gras. Prima scheelt ons boodschappen en gedoe en ook weer eens iets anders.

Jean Christoph, de eigenaar, vertelt over de Amerikaanse basis die hier is gelegerd. Het is een opleidingscentrum voor de dienstplichtigen van Marokko voor de UN deelname van Marokko aan de vredesmissies. De Marokkanen worden getraind om te marcheren, schieten en andere oorlogshandelingen. Een opleiding van drie maanden. Daarna gaan ze de wereld in, Kosovo, Algerije, Gambia en ga zo maar door. Na afloop komen ze retour, krijgen dan een injectie tegen geslachtsziekte, want de moslim mannen hebben de vrijheid geroken en worden ze ge-debreeved. Ook de ervaringen moeten verwerkt worden.

Daarna mogen ze naar huis naar vrouw en kinderen, die in het nabijgelegen dorp zijn gehuisvest.

 

Na een glas of twee Sangria, midden op de dag is het goed toeven onder de luifel met een boek. Zelf ben ik bezig om fotoshop onder de knie te krijgen. Ik snap het principe maar intuïtief een foto bewerken is iets anders.   Nu doe ik de meeste bewerking  inLightroom, omdat we in camera RAW fotograferen en niet in JPG. Je hebt dan veel meer controle over kleurbeheer en details in je foto.

Zoals gezegd maandag naar Agadir. We laten de auto bij de garage. Gaan zelf struinen in een nabijgelegen souk in de voorstad van Agadir. Ik koop meteen een data-kaartje want internet loopt helemaal niet. Kijken of dat helpt. Tegen elf uur na een heerlijke kop koffie bij de plaatselijke bakker met een croissant en dan terug naar de garage. Daar vertelt men ons dat de polen weer zijn schoongemaakt en dat er stroom op het systeem staat. Vreemd hadden we zelf ook al gedaan. Ze laten zien dat het klopt met hun voltmeter. We  hoeven niets te betalen want het was zo gefixed. Thuisgekomen met een niet geheel voldaan gevoel, meten we weer zelf. Shit geen stroom. Ik ben dit zo zat en word hier  moe van. Fred zegt dat er nu ook geen stroom op de andere pool staat en dat is ernstiger, dat zou betekenen dat de verlichting niet werkt. Voor de zekerheid aankoppelen als “proof op de pudding”.  Zowaar wel stroom en de koelkast werkt. Nu breekt mijn klomp. Hoe kan dit, is de batterij van de voltmeter leeg? Nee ook niet. Hij meet hier gewoon 12 volt op het systeem. Hier word ik pas echt moedeloos van, gewoon niet meer over nadenken.

s ”Middags komen er  verkopers langs. Dat is hier een komen en gaan. Of je vis wilt, groente, brood en andere diensten wilt. We zaten al langer te denken over een zonnescherm aan het eind van de luifel en hakken de knoop door. De prijs is goed en het scheelt mij naaiwerk. Ook de kussenovertrekken moeten vervangen worden, want die hebben goed geleden van de zon en worden vaal. Ik wil graag iets van alcantara omdat dit makkelijk te onderhouden is, makkelijker dan wat er nu opzit. Dus mag  hij ook nieuwe overtrekken maken die vrijdag afgeleverd zullen worden.   Na lang wikken en wegen wordt het een grijze onderzijde met een licht blauwe bovenkant. Weer een knoop doorgehakt.

S Ávonds komt er geen water uit de kraan, wat nu weer. De pomp slaat wel aan en ik hoor lucht borrelen. Er ligt water onder de pomp. Dat is behoorlijk lastig, als je net naar bed wilt en je tanden wilt poetsen. Fred zegt de pomp is kapot er moet maar een nieuwe gestuurd worden. Morgenvroeg verder op onderzoek uit. Hoe krijg je zomaar een pomp vanuit Europa naar Afrika? Hoe lang gaat dat duren. Na een onrustige nacht, waarin ik droom van pompen, vervoersproblemen en gijzelingen  word ik niet uitgerust wakker.

Als we  ‘s ochtends onze buiten jerrycan met water vullen, loopt het water gewoon. Binnen is de jerrycan 100% vol. M.a.w. als de leiding vol zit werkt het systeem, maar wat als er buiten geen water is, dan hebben we een probleem en zuigt de pomp lucht. Hij vertikt het dan om het binnen-water aan te zuigen. En waar komt dat water onder de pomp vandaan? Alles droog gemaakt en voorlopig staat er geen water, maar na een tijdje vormt zich wel water onder de pomp. Weer een leuke puzzel om uit te zoeken. Het is van belang dat de pomp werkt anders kunnen we niet vrij staan. Missen ons warm water.  Ik bedenk dat een fles water binnen ook werkt. Met deze gedachte troost ik me maar. Terug naar het tent principe.

We gaan naar Sous-Massa, een natuur gebied waar vogels overwinteren. We rijden tegen drie uur weg, omdat de zon anders veel te warm is en te fel. Kan ik niet zo goed tegen. Aangekomen komt de gids op ons af en wil een tour verzorgen. Ik heb geen belangstelling. Hij wil het ons bijna verplichten, door te zeggen, dat er nu weinig gasten zijn en een en ander bijdraagt aan de infra structuur van het dorp. We willen gewoon een beetje lopen en als we echt uitgebreid het gebied in gaan, wil ik best een gids betalen. Want goedkoop zijn ze niet. Maar nu even niet. Het kost wat overredingskracht. Je staat versteld van de vasthoudendheid en de verkoop technieken.

Honden lopen veel los. Ze vormen roedels. Helaas worden ze na zoveel tijd vergiftigd.

Verder ken ik geen Franse vogel namen en ook geen Engelse. Als ik een ekster zie weet ik wat het is en een huismus ook, maar zeg dat maar eens in het Frans. Voor ons moet de vogelgids zijn dienst doen. In de winter zijn er weinig exotische vogels.  Wel allerlei klein spul, zwaluwen, leeuweriken, eksters her en der een koereiger en soms een valk. Het  is doodstil in het park in de verte hoor je de zee. Heerlijk wat een rust tussen de ruige begroeiing. De rivier Massa overstroomt regelmatig en daardoor heb je een behoorlijke vegetatie.

Als de zon onder gaat rijden we terug. Fred rijdt en dat is behoorlijk inspannend voor beiden. Langs de grote weg onverlichte fietsers en wandelaars, brommers en ezels. Hij zweet peentjes. Thuisgekomen, na het eten. ploft hij neer  op de bank en snurkt er heerlijk op los. Die was goed moe.

 

 

 

 

 

 

 

donderdag 18 december 2014

Tifnit, onder Agadir


Camping Bakanou.

Vier dagen geleden zijn we hier gekomen, om even niets te doen. Tenminste……

Het was een enerverende reis, over de uitlopers van de Atlas. In de auto hebben we een benzine consumptie meter en die schiet door naar 29,8 liter per 100 km. Ons normale verbruik ligt rond de 16 liter/100 km.

Fred rijdt en zegt dat de caravan vreselijk trekt, dan zit je niet rustig meer. We stoppen de caravan op een parkeerplaats en kijken of de remkabel onder spanning staat. Dat is niet zo, dus weer verder. Nogmaals stilzetten en voelen aan de remvoeringen, ook even afkoppelen om te zien of hij goed rolt. De ene remvoering is lauwwarm de andere koud, Dat kan het ook niet zijn want dan zou die volgens ons warmer moeten zijn. Of hebben we het mis?

Zelf heb ik liever dat er iets met de auto is dan met de caravan. Auto’s kunnen ze hier maken van de caravan weet ik het niet.
 
Dit geeft rust.
 

Ik vraag Fred flink te remmen er is toch niets op de weg. Inmiddels het hoogste punt gepasseerd. Hij rijdt weer lekker hoor ik Fred zeggen. En het benzine verbruik zakt naar 9 liter per km. En dat blijft zo gelukkig. We weten niet of er echt iets mis was, het kunnen natuurlijk de lange stijgingen zijn geweest Iets om in de gaten te houden. Benzineprijs is 1 Euro per liter, dus daar is wel overheen te komen.

Gisteren zijn we naar Agadir gereden naar de garage voor de auto. De constante stroomdraad doet het niet, en we hadden al een zekering vervangen. Ze bekijken in de garage alles en komen tot de conclusie dat er nog een zekering kast zit, waar een kapotte zekering in zit. Dit ook weer hersteld voor 10 EuroJ.

In Agadir een bezoek gebracht aan de Vallee des Oiseaux, de vogeltjes vallei, een soort kinderboerderij met vogels. Lekker kunnen experimenteren met foto’s. De kleine papagaaitjes (Agapornis roseicollis) zijn heel sociaal en leuk om te zien. Ze zijn druk in de weer met nesten bouwen en elkaar lief te hebben. De paartjes draaien om elkaar heen. Echt leuk.
 
Een grote eend . gans?gaat uitgebreid in bad. Hij spettert er heerlijk op los, na afloop poetst hij zich van top tot teen en schut zich helemaal uit. Ik heb nog nooit een eend zo uitgebreid zien baden.

 
 
 
 
 
Tussen de middag heerlijk gegeten in een plaatselijk restaurantje en nog wat boodschappen gedaan en de alcoholwinkel bezocht. Even kijken wat ze daar in de aanbieding hadden, maar we hebben nog voorraad en met een biertje per dag gaat het niet echt hard. Onderweg heerlijke sinaasappel gekocht, 20 kilo, kleinere verpakkingen waren er niet. We onderhandelen heerlijk over de prijs en gaan met een goed gevoel naar huis.
Hij was er ook.
 

We blijven hier even staan, om rust te vinden en niets te doen. Het is tijd voor de zon, de zee nabij en een boek.

 

 

 

donderdag 11 december 2014

Casablanca, Hassan II moskee

Gisteren de grote weg richting Agadir genomen. We zijn nog maar net weg of we worden ingehaald door een luid toeterende auto. Er hangen strikjes aan de antenne en zijn waarschuwingslichten knipperen. Ik zeg: ”zeker pasgetrouwd.” We rijden verder en dan nog een luidruchtige auto. Nu is het signaal duidelijker, want de auto is versierd met een voetbal vlag. Oh ja, het is die wedstrijd waarover die man het had van SAT-2 bij de boot, amateur clubs tegen elkaar. Er volgen nog meer volgeladen auto’s en volgeladen bussen. Ze stoppen naast de snelweg voor hun sanitaire behoeften of om de benen te strekken. Kijken amper uit terwijl het verkeer langs rijdt. In een 12 persoons bus zit zeker het dubbele aantal personen.

Wij stoppen bij een parkeerplaats voor de lunch,  het is razend druk. Jongens en mannen staan te dansen en te springen, omarmen elkaar en er worden  foto’s genomen. Het is een groot vrolijk feest.  De wedstrijd moet nog beginnen, want het is pas half tien en men is op weg.

Langs de grote weg staat over meer dan 100 km om de vijf kilometer heel veel politie . Ze controleren snelheden en auto’s. En toen er geen politie meer was werd het leger ingezet. Her en der overval wagens en brandweer auto’s. Wat een strakke organisatie.

Bij Rabat kunnen we de rondweg oprijden en vermijden hiermee de file die zeker ontstaat met de toestroom van zoveel supporters.

We stoppen bij Mohammedia, hier zijn we verleden jaar ook geweest. Een camping langs de kust. Er wordt vreselijk veel gebouwd. De kust is booming bussiness. Het terrein is niet druk omdat we buiten het seizoen zitten, dat per 1 januari begint. ’s Avonds trakteren we ons op de eerste tahine kip. Die viel goed tegen. De kip was erlangs gevlogen en wat erin zat taai. Verder erg veel aardappels en heel summier een wortel rasp. Nu ja het brood was lekker en uiteindelijk eet je ook niet iedere dag brood met aardappel.

wasbekkens.


Vandaag naar Casablanca gereden, om de Hassan II moskee te bezoeken. Vroeg opgestaan om zeker te weten dat we binnen kunnen. Verleden jaar liep dat mis. Het was weer een gekkenhuis, auto’s kriskras door elkaar. Mensen die oversteken vlak voor je rijdende auto, brommers die ertussen door laveren. Het kost veel concentratie zo te moeten rijden. Niets keurig in banen maar gewoon met zijn drieën of vieren en soms vijven naast elkaar op een 2,5 baans weg. Als er een gaatje is kruipt men ertussen. De taxi’s stoppen opeens om iemand te laden of te lossen. Dat kan zomaar voor je neus gebeuren, niet eens een richting aanwijzer uit. Ik rijd continue met een voet op het rempedaal. Ben ik blij met een automaat en het vermogen snel te accelereren.
Deur gericht op het Oosten.

De moskee is indrukwekkend. Hij staat deels boven de Atlantische Oceaan en deels op een rots. Hij kan 105000 gelovigen herbergen, 25000 binnen en 80000 buiten. Hij is zo gebouwd dat hij aardbeving bestendig is, heeft verwarmde vloeren, elektrische deuren en een dak dat open kan.

De versiering laat Moorse invloeden zien, zoals ook in het Alhambra in Spanje. De moskee is opgebouwd uit graniet, pleisterwerk, cederhout en andere materialen. Het merendeel van het materiaal kwam uit Marokko. 6000 Marokkaanse artiesten hebben in vijf jaar de mozaïeken, marmeren vloeren, gebeeldhouwd pleisterwerk, houtsnijwerk en de beschildering aangebracht.
Beneden zijn de wasruimtes een voor de mannen en een voor de vrouwen. Ook is er een haman, maar die is nog nooit gebruikt. Iedere dag worden er diensten gehouden de moskee is vol in bedrijf.
 


Op de terugweg weer door het gekkenhuis. Vlak bij Mohammedia zien we een Marjane supermarkt, zouden ze daar nog bier hebben? Snel eropaf want Fred is aan zijn laatste biertje. We doen de nodige boodschappen, maar helaas ook hier geen alcohol afdeling meer. Nu ja, het is niet anders uiteindelijk went alles.

dinsdag 9 december 2014

Assilah


Assilah heeft een turbulente historie. De haven ligt op een strategisch punt. De Carthagers hebben de nederzetting gebouwd. Tijdens de Punische oorlog wordt de stad veroverd door de Spanje, de bevolking afgevoerd naar Spanje en vervangen door Spanjaarden. Hierdoor ontstond een grote binding met Spanje.
 
 
Het Christendom bestrijdt de Islam in het Iberisch schiereiland in de 14de en 15de eeuw. Tegelijkertijd wordt  Assilah door Portugal overvallen door het zenden van 477 schepen en 30.000 man. De Portugezen bouwen verdedigingsmuren rond de medina. De stad was een handelspost voor de goudroute naar Afrika. In 1578 wordt King Dom Sebastian van Portugal vermoord en valt de stad weer in Spaanse handen. In 1691 verovert Moulay Ismail de stad. Door continue piraterij wordt de stad in de 19de eeuw door de Spanjaarden gebombardeerd en overheerst. Het is zelfs van 1911 tot 1956 een Spaanse kolonie.

 

We wandelen via het strand de Medina binnen.  De smalle straten met spierwit gekalkte huizen en blauwe accenten doen aan een Grieks dorp denken. Het is er brandschoon, iets dat de burgemeester propageert.

 
 
 
 Ieder jaar wordt een festival gehouden. Dan worden de muren beschilderd. Ware kunstwerken.

 
Het valt op, dat er veel toeristen zijn, terwijl het laagseizoen is. Vooral veel Spanjaarden. Buiten de medina kom je in een echt Marokkaans dorp. Dit is voor ons erg herkenbaar.
 

We doen de nodige boodschappen. Bananen zijn heerlijk, echt zoals bananen moeten smaken. Sinaasappels een ware delicatesse.

We lopen naar de haven en kijken naar de zee. De zon schijnt prachtig over het water. Vissersboten lopen de haven binnen, met de nodige drukte.

’s Avonds koelt het sterk af, we zitten nog aardig noordelijk. Morgen gaan we verder richting zuiden.

zondag 7 december 2014

De Overtocht


Vanmorgen vroeg op, brr valt tegen. Dat zijn we niet meer gewend en al valt vroeg (7uur) best mee, vergeleken met ons werkzaam leven.

Het kost altijd meer tijd dan je denkt, douchen, aankleden, bed opruimen, ontbijten en de caravan rijklaar maken. Wat dat inhoudt? Alle spullen achter slot en grendel, alle ramen dicht, vooral de bovenramen niet vergeten, zonnepaneel intrekken, watertank legen en opruimen, afvalwater tank leegmaken en opruimen in de caravan, elektriciteit afkoppelen en het snoer schoonmaken en opruimen, gas dichtzetten en de afdek kap aanbrengen.  Vervolgens  alle zware spullen naar de auto, PC, opladers, kabels, fotoapparatuur en mezelf J. De hoes  ter bescherming van onze voorkant en de glazen ruiten aanbrengen, WC leegmaken, controleren of de douche deur vastgezet is, de pootjes indraaien, aankoppelen en dan wegrijden. Al met al zeker anderhalf uur werk. En dan natuurlijk Fred ook niet vergeten.

De camping opent om negen uur en dat moet ons voldoende speelruimte geven om om tien uur in de haven te zijn. Natuurlijk is de baas aan de late kant, maar ja het is Spanje. We kopen nog een brood en water en weg zijn we. De weg naar Algeciras is slecht. Dat hadden we op de heenweg al gemerkt. Dus rustig rijden anders springt de caravan achter de auto. Als je een kastje opendoet krijg je het vliegtuig effect. Er kan iets uit de kastjes vallen, nu reken daar maar op!!

We zaten te dubben welke Porte we moesten hebben, er zijn er twee. Porte Nort en Porte Sur. Snel blog van verleden jaar doorgelezen, maar daar geen uitsluitsel op gevonden. Dus nemen we Sur en verrijden ons net zoals verleden jaar. Maar het is zondag en erg rustig op de weg.  We zijn op tijd bij de haven en worden opgewacht door de eigenaar van het ticket office, dat ons de kaartjes heeft verkocht. Hij plakt een sticker op de ruit, zegt dat bij problemen we hem moeten bellen, jaagt alle aasgieren weg, die iets willen verkopen. Super want nu hoeven we niet bij te betalen voor de caravan. Het wachten is begonnen en wij gaan koffie maken. Als we de koffie op hebben zie ik dat onze voorgangers verdwenen zijn. Oeps. En we hadden al zolang gewacht. Ik rijd verder naar de ticket controle, we mogen verder. Eerst nog langs de Spaanse Douane en dan naar gate 4. Was ik blij dat ik dat had nagevraagd, want er is niemand die anders zegt hoe te rijden en de haven is groot.

Weer wachten. Twee auto’s voor ons staat een gele auto van Sat-2. Ik denk, wie verkoopt er nu satelliet ontvangers in Marokko. Daar barst het van die dingen. Dus praatje maken. Ze gaan een voetbal wedstrijd in Rabat uitzenden en hebben alle apparatuur bij zich. De man stelt zich veel voor van Marokko, hij is er nooit geweest. Heeft twee maten bij zich. Maar het is werk en hij hoopt nog iets van de stad te kunnen zien. Voor ons staat een enorme Franse camper met aanhanger. Daarin een heer alleen. Ik zie alle vrachtauto’s achteruit de boot ingaan, het roll-on, roll-off systeem kennen ze niet. Ik vraag hem of hij ook achteruit gaat. Hij hoopt van niet, want zijn aanhanger heeft geen verlichting en hij kan niet achteruit rijden. Meestal mag je op de boot draaien als je een aanhanger hebt en de oprijdklep is best stijl.

De tijd verstrijkt, elf uur is de geplande vertrek tijd, het is bijna 12 uur.  Een bus met toeristen wordt naar binnen geloodst, ook achteruit.

De mannen met gele hesjes staan te overleggen bij de boot. Dan stapt er eentje op ons af of wij er achteruit in kunnen. De fransman zegt meteen nee, want hij heeft geen licht. Dus ben ik de klos. Ik draai de auto om en rijd aan op de oprijd klep. Oeps even strekken want het is verder weg dan ik dacht. De caravan komt nu goed recht op de klep, maar de oplooprem slaat vast. Weer naar voren en iets meer gas naar achteren. Het gaat goed al hoor ik de rem nogmaals vast en losslaan. Mogelijk is de hoek te groot. De caravan gaat netjes naar binnen, maar dan zie ik niets meer, want er is geen verlichting en je duikt een zwart gat in. Mijn ogen staan immers naar de buitenlucht gekeerd.

De mannen lachen en vragen welke van de drie gangen ik wil nemen want de caravan staat halverwege. Ik zeg de middelste en zie nu ook iets meer. Tergend langzaam rijd ik hem achteruit  op de spiegels het middelste gangpad in. Ze laten me het hele stuk doen, hadden niet verwacht dat het goed zou gaan geloof ik. Maar hij staat en mijn hart gaat behoorlijk snel. Even afkicken en adem halen.
 

We vertrekken tegen half een en zijn een uur later in Marokko. Eerst weer het ritueel van de politie controle op de boot. Mens wat is het druk daar. De man stempelt er lustig op los. De laatste stempel krijgt een extra harde klap en dan weet je dat de volgende aan de beurt is.

 
We vinden snel de exit in Tanger Med en dan de Marokkaanse douane. We hopen dat dit snel gaat omdat het zondag is en er beduidend minder auto’s en campers zijn. Nu vergeet het maar. Ze halen alle auto’s uit elkaar, leuk al die volgepakte Marokkaanse auto’s. Alles moet bekeken worden, dozen en plastic zakken staan naast de auto. De Franse camperaar moet zijn motor laten zien en koopt de douane om met 5 liter water. Aan Fred vraagt hij of hij een wapen bij zich heeft en werpt een nieuwsgierige blik in de caravan. Het is echt een deftig mannetje met grijs uniform een te dikke buik en heel belangrijk. Van hem hangt het af hoe lang je nog wacht.

Zo kun je ook van boord.
 

Nadat de auto en de caravan zijn ingeklaard, mogen we door. Ik heb lekker gelezen in de zon, het is warm. Het is alweer drie uur. Op naar de Marjane voor een internet kaart. De dichtstbijzijnde is in Tanger Zuid, 30 km verderop. Omweg van zo een 20 km retour. We hopen ook wat biertjes te scoren en vlees. Verder niets nodig. Het valt meteen op dat het land nat is, er zijn meertje ontstaan met veel vogels. Een heel ander beeld dan normaal.

Als we bij Marjane zijn, is Maroc telecom gesloten, dus dan de boodschappen. Marjane ligt er triest bij, niet met de grandeur van die van Agadir. We kopen een prachtig stuk ossenhaas voor 4,5 Euro, bier vinden we hier niet. Nog een keertje langs Maroc telecom, want die moet open zijn, volgens het bordje. En ja nu wel. Dus hebben we internet.

In Asilah is er een camper plaats aan de haven, daar gokken we op. En opeens verschijnt er een camping bordje. Bingo daarheen. Voor 6,30 Euro per nacht hebben we stroom en staan we bewaakt op een camping. Wat wil je nog meer. Laat de zon maar schijnen. We staan vlak bij zee, morgen  op onderzoek uit.

zaterdag 6 december 2014

Tarifa


6 December.
Gisteren tot een uur of vijf doorgereden. Helaas geen campings in de buurt, maar wel een grote parkeerplaats naast een café. Met toestemming van de waard hebben we daar, een onrustige nacht door het aanhoudend verkeer, doorgebracht.

Het was voornamelijk leeg op de parkeerplaats. Op zeker moment stopt er een busje. Een man stapt uit, met mobiel. Hij schreeuwt wat af in die telefoon. Ondertussen maakt hij zijn gulp open en staat midden op het terrein te plassen. Zomaar, niet eens aan de zijkant. Ik vond het best shokking. Heb er wel een foto van gemaakt, maar die zal ik maar niet publiceren. Een half uur later stopt er weer een busje. Nu stappen er vier Marokkanen uit. Die leggen hun kleedjes neer op de parkeerplaats en knielen voor het gebed. Het is maar goed dat zij niet weten wat er een half uur eerder gebeurd is.
 
 
 

Vanmiddag rond half twee, na een zonnige tocht door Andalusië en een lunch in een prachtig bos, aangekomen op de camping in Tarifa. In het bos groeien wilde witte narcissen. Het was rond de 17 graden maar de wind is koud. Vanavond tegen nachtvorst.

We realiseren ons opeens dat het morgen zondag is en we hebben boodschappen nodig. Dus rijden we terug naar Algeciras om meteen de overtocht naar Marokko te boeken. En voila, morgenochtend om elf uur vertrekken wij vanuit de haven. Tenminste als het loopt zoals het moet lopen, want dat is altijd de vraag. Zijn we meteen van ons zondagsprobleem af want in Marokko kun je altijd terecht.

Ja en dan een data kaart bemachtigen opdat ik de goede gemeente op de hoogte kan houden.

Wordt vervolgtJ.


donderdag 4 december 2014

Extremadura tochten


We hebben prachtige tochten gemaakt, Eerst naar Garganta la Olla, dat in een dal ligt. Op de omringende bergtoppen is de sneeuw te zien. Bij het plaatsje aangekomen kunnen we niet verder,  We zetten de auto buiten het dorp neer en lopen het dorp in. Dat is maar goed ook want dit plaatsje is helemaal niet geschikt voor auto’s. Het is stokoud, super smalle straatjes. Een groter plein waar het gemeentehuis op staat en de kroeg.  Lemen huizen, die gepleisterd zijn. Opvallend veel restaurants, ik vermoed, dat dit dorpje een toeristische trekpleister is in de zomer.

De Postbode

 

De dag erop weer naar het park. Nog eens kijken naar de vogels en voor een stevige wandeling. We hebben geluk als onze moeite beloond wordt met een paar herten.

 Tegen de avond is er een fantastische zonsondergang. De hemel kleurt eerst blauw, via paars, naar oranje rood en is een grote vuurbal. Adembenemend.

 

Gisteren naar een waterrijk gebied geweest. We wilden nog wat vogels zien. Het gebied bij Saucedilla is ontstaan door de kerncentrale, die warm koelwater loost. Dit trekt watervogels aan die anders zouden doorvliegen. Dus wij eropuit. Het waait nogal en we zetten onze tarp op als echte vogelaars.
Fred in actie
 

We horen veel vogelgekwetter. Kwikstaarten, eenden, aalscholver, meerkoeten, futen, ooievaars en een gier zien we. Dat is natuurlijk niet echt bijzonder. Ook zien we een witte koereiger. Het is zo rustig aan het water en je hoeft even niets, alleen genieten van de natuur en de stilte. Onze lenzen zijn niet echt geschikt om telefoto’s te maken maar het idee is leuk. We hebben een kijker en de Petersons vogelgids ooit van mijn vader gekregen. Anders weten we ook niet wat we zien.
 

Vandaag de beslissing genomen toch door te rijden richting zuiden. Auto uitgemest. Was hard nodig. Caravan gepoetst, morgen zijn we er klaar voor.  Het is hier goed toeven en als het zonnetje schijnt komt het kwik tot een graad of 15-17, we willen toch weer iets anders zien.

Ik kan de provincie Extremadura aan iedereen aanbevelen.