Eind Januari

We zijn nog steeds in Asilah.

Asilah by night

 

 

We hebben al een paar keer gezegd, zullen we over gaan, maar dan schijnt hier de zon en we zijn zo lui geworden, dat we de energie niet hebben om in te pakken. Het is koud in Europa en dat is ook geen aantrekkelijk idee.

 

We vermaken ons opperbest. Fred leest veel en ik probeer allerlei programma’s over fotobewerking onder de knie te krijgen. Daarnaast hebben we veel foto’s die allemaal beoordeeld en geselecteerd moeten worden. Weggooien is dan het devies. Het kost gewoon tijd en die hebben we hier met ons beperkte huishouden. Alleen een afwas machine ontbreekt. J

 Iedere dag lopen we een flink stuk om niet helemaal vast te roesten. Met de avondzon kun je prachtige (zee)plaatjes schieten, overdag in de haven is er genoeg te zien.

 

Asilah ligt rond een baai, waar de haven is en het havenhoofd. Op het havenhoofd wordt vis verhandeld en scoren we twee enorme tongen. Meteen voor twee dagen want een kilo vis is rijkelijk voor twee personen. We zijn er getuige van hoe een Marokkaan een doos vol krabben koopt. Het is een toneel spel over prijs en hoeveelheid. Men is boos en sussend. Prachtig om te zien. De krabben liggen met hun poten in de lucht te maaien. Veel vissen leven nog en je ziet ze naar adem happen. Ik vind dat naar, aan dieren welzijn denken ze hier niet.



 

 

 

Huis aan de haven. Poes zit op wacht.

 

Ook de arbo wet is hier niet doorgedrongen. Bij de haven is een boten bouwer handmatig bezig een boot te herstellen, c.q. te bouwen. Oude onderdelen, zoals de spanten, worden hergebruikt de huid is opnieuw gemaakt. Prachtig handwerk. Een peuk in zijn mond en het beeld is af.

 

 

Zondag is hier een Berbermarkt. Een Berbermarkt is een weekmarkt waar iedereen zijn waren op de grond zittend komt verkopen. Tevens is het een ontmoetingsplaats voor vrouwen want men kruipt al snel naast elkaar. Dan wordt de verkoop minder belangrijk en het sociale contact des te belangrijker. Men kwettert wat erop los.

In de verte hoor ik een gezang. Ik zie meerdere mannen sjouwen met wat ik primair voor een omgekeerde tafel hield. Het blijkt een draagbaar te zijn waarop een dode ligt, die men naar zijn/haar laatste rustplaats brengt. Het eentonige meerstemmige  gezang geeft een bepaalde vrede. Vrouwen lopen niet mee in de kleine stoet.

 

We zijn met de auto nogmaals het binnenland ingereden naar  een groot stuwmeer. Aangekomen is het is een hele klim naar beneden naar het meer, waar een herder bij zijn schapen zit. We hadden de man primair helemaal niet gezien, hij valt weg tegen de achtergrond in zijn djebellah. Indrukwekkend deze watervlakte. In Marokko wordt er flink gebouwd aan de infrastructuur. Het wegennet wordt drastisch uitgebouwd en verbeterd. Ze bouwen een hoge snelheidslijn (300 km/uur) van Tanger via Rabat naar Cassablanca. Er wordt samengewerkt met het Franse SNCF. Het ligt in de bedoeling de lijn onder de straat van Gibraltar te laten doorlopen en zo een verbinding te maken met Spanje en Europa. Het hele project moet in 2030 klaar zijn. De toegang naar Europa ligt open voor de volgende generatie.

Het luie leven.

 

Tegenover onze caravan staan twee Engelsen, met de fiets door Europa via Marokko. Bikkels, we bieden ze koffie en koek aan, want bij hun gaat alles van een minimum budget.  Veel vrij kamperen af en toe een camping.  Vandaag een regendag en dan in een klein tentje. Maar goed deden wij ook toen we jong waren.

Assilah

We zijn weer neergestreken in op de camping, waar we onze reis door Marokko begonnen, Assilah.

De camping ligt zo een 100 meter van de kust, met de zee net achter de omheining. Het stormt vreselijk. Hoge schuimkoppen en een behoorlijke wind, prachtige wolkenpartijen en unieke beelden in het avondlicht

 

 
.

Dik aangekleed gaan we het strand op om wat plaatjes te schieten, de wind is koud.

 

 

 

 

De volgende dag schijnt de zon weer, dus een goede wandeling is op zijn plaats. Het dorpje is een toeristische trekplijster, het word gepromoot t door de burgemeester. Langs het strand zijn bewaakte camperplaatsen waar veel gebruik van wordt gemaakt. De campings waar je voor betaalt leiden daardoor armoede.

De oude medina met zijn wit, blauwe huizen, een wirwar van kleine steegjes en de geverfde kunst tegen de gevels. Ik heb hier al in het begin over geschreven. We slenteren wat rond en schieten plaatjes.

 

 

 

 

 

 

 

De volgende dag rijden we naar de Monolieten van M’Zoura. OP de prehistorische plaats staan ongeveer 175 stenen in een ellips. Men neemt aan dat ze een begraafplaats begrenzen. De weg erheen is slecht, daar was al voor gewaarschuwd. Het landschap prachtig, groen. Men is hier niet arm, want in de weiden staan veel koeien, geiten komen we niet tegen en schapen af en toe. Het glooiende landschap lijkt op Zuid Engeland. Aangekomen bij de Monolieten blijkt de plaats omheind te zijn met een groot hek, dat gesloten is. Wie verwacht er toeristen in dit seizoen, zover afgelegen van de bewoonde wereld? Het is een vreemd aandoend geheel, Fred klimt op het hek voor een foto.

 

Er liggen wat boerderijen tegen de heuvels, goed onderhouden en in de verf. In de wei jongen ezels en koeien. Het landschap ontleent zijn weidsheid ook aan het feit dat met hier bijna geen hekken geeft. De ezels en paarden zijn gekluisterd, koeien schijnen niet weg te lopen. Ze worden regelmatig in de gaten gehouden door een herder of boer.  De erf-honden slaan alarm bij onraad.

 

Vanmorgen naar de markt geweest in Had Gharbia. In de Lonely Planet stond dat dit een levendige markt is. Na enig zoekwerk gevonden buiten het dorp. Met een woord een fantastische ervaring. Er zijn kraampjes met schoonmaakmiddelen en huishoudelijke artikelen en een heleboel op de grond kraampjes. Producten van het land worden verkocht. Vrouwen met prachtige(mexicaanse) stro-hoeden op, waaraan kleurige balletjes bungelen en linten. De hoeden staan bovenop de hoofddoek. Vriendelijke open gezichten. Er liggen rode uien, bloemkool, paprika, radijs, sinaasappels, mandarijnen, bananen, soms appels. Mogelijk wat snijbiet en kruiden. Geen import producten zoals boontjes, ijsberg sla en dergelijke. We zijn echt de enige buitenlanders, zo een plaats is met een camper niet te bereiken. Natuurlijk staan we in de belangstelling, maar we betalen gewoon een eerlijke prijs. Men spreekt geen Frans. Dit is zoals het leven hier al jaren geweest is. Ik durf geen foto’s te maken want dat wordt nergens geaccepteerd. Zo jammer, maar je wilt ook niet je eigen cultuur opdringen aan deze authentieke vriendelijke  mensen, door bruut een fototoestel  onder hun neus te houden. En we weten dat ze daar niet van houden. Ik vind in mijn 2014 foto's nog dit tafereel, met de typische hoed.

 

Ben Slimane,

Het stadje  Ben Slimane is een echt Marokkaans dorp.. Het is de hoofdstad van de gelijknamige provincie in het gebied  Chaouia-Ouardighar. In de provincie wonen 75 inwoners per vierkante kilometer.  In dit stadje zijn meerdere scholen, zowel basis onderwijs als middelbaar onderwijs.  We zien geen buitenlanders. Dit is opmerkelijk, want het ligt maar zo een 35 km van de kust. Het is een langgerekt dorp. We rijden eerst door het armoedige gedeelte. Schamele huizen, vaak bedekt met golfplaat. Vale kleuren en veel rotzooi op straat. Her en der karren met fruit. Groente zien we niet. In de hoofdstraat vallen de  calèches op,  die dienst doen als taxi. Ze zijn genummerd, dus zal er een organisatie achter zitten.

Iedereen maakt er gebruik van. Hoe anders dan in de toeristische steden waar merendeel  toeristen vervoerd werden op deze manier. We lopen wat rond voor de inkoop van de normale boodschappen . Het regent een spatje. Bij de bakker kopen we heerlijke croissants en bij een straatkar bananen en mandarijnen. De Marokkanen veel  eten buitenshuis. Bij de slager staat een gril voor, je koopt je vlees en hij grilt het voor je. Of de tajine staat te pruttelen. Er kunnen wel tien restaurantje op 100 meter zijn. En dit soort -uit- eten kost niet veel.

’s Middags als het droog is gaan we wandelen. We proberen aan de achterkant het terrein te verlaten, maar het is volledig omheind.

Tegenover de camping is een pad, dat we inslaan. We hebben gezelschap gekregen van vijf honden, die gezellig meewandelen. Ze wachten op ons, als ik foto’s maak en vragen aandacht door te springen en te kwispelen. Het land is nat door de vele regen, overal zijn vennen ontstaan. Bij een zeer grote plas springen de honden er vrolijk in. Het is een geplons en gespetter. Ze rennen elkaar achterna en stoeien wat. Ze hebben er zoveel plezier in.

 

 

Een Marokkaanse boerderij

Als we verder lopen langs een boerderijtje komen zeer agressieve honden naar buiten stormen. Ze vallen “onze honden” aan. Wat een krengen van beesten. Een boerderij hond bloedt bij zijn oor, die is mogelijk al eerder gebeten.  Onze honden gaan er als een speer vandoor, om zich later in een omtrekkende beweging weer bij ons te voegen. Op de terugweg komen we langs loslopende kippen. Dit is spannend voor de honden, die er een sport van maken met zijn vijven een kip klem te lopen. Het beest weet door een snelle wending te ontsnappen en rent voor zijn leven. De honden hebben het nakijken, prachtig.

 

Bij de caravan aangekomen stallen de viervoeters zich rond ons plaatsje. Het zijn trouwe wakers, want als iemand (meestal een andere hond of kat) te dichtbij komt klinkt er een waarschuwend gegrom. Vanmorgen komen ze is steeds kijken of we nog een wandeling gaan maken. Het is schijnbaar goed bevallen. Ze zien er goed doorvoed  uit en kunnen zich hier handhaven.

Campingplaats zonder elektra op een stacaravan park.

Koudya Garden en op weg naar het Noorden.

Oranje bloesem
 

Vrijdag een schitterende dag, de zon straalt. De temperatuur is iets gezakt en Fred wil graag een heuvel  beklimmen, op een kilometer afstand. We waren al eerder die kant opgelopen om foto’s te maken. De heuvel is een rots met schaarse begroeiing, zand en een hele hoop kleine steentje. We nemen onze loopstokken mee, voor extra houvast. 

 

 

 Het is een goede klim, je merkt dat het fijn is je spieren te gebruiken, omdat caravan life toch wel een zittend bestaan is. Boven gekomen kijken we uit over het in cultuur gebrachte land. Citrus plantages en her en de een weiland. Op de heuvel lopen geiten. Af en toe een karkas van een dier. Het geeft een leuk overzicht van het gebied met de kleine dorpjes en Taroudant in de verte. We genieten bovenop de heuvel van een rustig moment, waarna we naar beneden klauteren. Via de boomgaarden, waar we snel wat heerlijke mandarijntjes scoren, terug naar de caravan. In het gebied zijn opvallend veel vogels. Ze kwetteren wat af.  Toch anderhalf uur lekker gelopen.

Gisteren  naar het Noorden gereden naar Mohammedia. We waren de hele dag onderweg (500 km) en kwamen na zes uur op camping Saïd. Het was al aardig donker omdat de duisternis hier razend snel invalt. En het is hier echt donker, met een prachtige sterrennacht.  We hadden een paar dagen langs de kust willen blijven, maar wat een ellende camping. Plaatsen zijn klein en we staan tegen een dikke survival camper aan. De eigenaar is – pleased- met het verlies aan ruimte.  Er schettert een TV op de achtergrond tot elf uur.  Gisteren is het gaan regenen en het houdt niet op, ook is de temperatuur gezakt naar 14 graden. De camping is verregend, de grond een modderpoel. Het is geen blijvertje voor ons. Vanmorgen boodschappen gedaan bij Marjane Supermarkt en daarna het boeltje weer ingepakt in de hoop een rustiger camping te vinden richting binnenland.

Avondzon op camping Koudia.

 

Volgens de kaart is er een in de bossen bij Ben Slimane. Hij staat niet in het enige camping- boekje, dat wij hebben, dus een gok. Aangekomen bij de camping blijkt het een park te zijn met huisjes. De bewaker beweert,  dat het een camping is en wij kunnen kamperen. Ik vraag naar elektra, maar dat is er niet, ook geen warm water. Dat laatste is geen probleem, maar als de zon niet schijnt laadt de accu niet op en dan hebben we wel een probleem met alle elektronica aan boord. In ieder geval blijven we hier een nacht, want doorrijden daarin hebben we geen zin. Verder regent het overal en dat blijft zo tot woensdag. We hebben niet naar een toilet gebouw gevraagd, want dat zal er ook wel niet zijn. In ieder geval is het rustig tussen de bomen. We brengen de tijd door met lezen en ik werk het blog maar weer eens bij.

Taroudant,

We hebben weer een stapje naar het Noorden gemaakt en zijn nu in Taroudant. Dit ligt even boven  Agadir. Taroudant is een vestingstad, ommuurd met enorme rood lemen muren. Het is een handelsstad onder de rook van Marrakesh waarmee in vroeger dagen driftig handel werd gepleegd. De besneeuwde toppen van de Atlas zijn zichtbaar en steken af tegen de blauwe hemel.

We staan op een camping zo een 20 km buiten Taroudant genaamd Koudya Garden. Hier zijn we twee jaar geleden ook  geweest. Het is een exotische plaats, met palmen en een tropische beplanting. Er zijn uit gebreide sinaasappel  en mandarijnen boomgaarden, hetgeen aan thuis doet denken, al hangen daar appels en peren.

 We besluiten eerst maar eens het lekkende pompprobleem aan te pakken. Hij geeft nu zo onregelmatig water dat het niet ernstiger kan worden. Vol goede moed halen we de schroeven los, tenminste na een eindeloos geklungel. Fred heeft heel professioneel een lekbak onder de pomp gemaakt met een overloop. Gelukkig, want daardoor blijft bij lekkage de caravan droog. Alleen probeer dat maar weer eens te demonteren!!. Na een uur, met enige krachttermen, was de pomp bevrijd van zijn basis. Hij lag ons aan te staren van kom maar op. Dus eerst zoeken naar een schroef om hem open te krijgen. Vervolgens de volgende laag afgepeld, we kwamen steeds verder. Er kwam behoorlijk wat vuil uit. Toen weer verder, naar de zuigers en het diafragma. Nog meer zooi, dat kost een tandenborstel om alle onderdelen schoon te maken. Er ligt een behoorlijk aantal schroeven op tafel. Alle  o-ringen die keurig ingevet. En toen de grote klus hem weer in elkaar te zetten. Het leek zo eenvoudig toen hij uit elkaar ging. Het heeft de nodige uurtjes gekost, maar uiteindelijk toch de puzzel geklaard. En hij lekt niet meer. In ieder geval een probleem minder, alleen blijft zijn flow niet helemaal zoals hij moet zijn. Maar we kunnen ons redden.

De muur van Taroudant

We besluiten eerst maar eens het lekkende pompprobleem aan te pakken. Hij geeft nu zo onregelmatig water dat het niet ernstiger kan worden. Vol goede moed halen we de schroeven los, tenminste na een eindeloos geklungel. Fred heeft heel professioneel een lekbak onder de pomp gemaakt met een overloop. Gelukkig, want daardoor blijft bij lekkage de caravan droog. Alleen probeer dat maar weer eens te demonteren!!. Na een uur, met enige krachttermen, was de pomp bevrijd van zijn basis. Hij lag ons aan te staren van kom maar op. Dus eerst zoeken naar een schroef om hem open te krijgen. Vervolgens de volgende laag afgepeld, we kwamen steeds verder. Er kwam behoorlijk wat vuil uit. Toen weer verder, naar de zuigers en het diafragma. Nog meer zooi, dat kost een tandenborstel om alle onderdelen schoon te maken. Er ligt een behoorlijk aantal schroeven op tafel. Alle  o-ringen zijn nu keurig ingevet. En toen de grote klus. het weer in elkaar te zetten. Het leek zo eenvoudig toen hij uit elkaar ging. Het heeft de nodige uurtjes gekost, maar uiteindelijk toch de puzzel geklaard. En hij lekt niet meer. In ieder geval een probleem minder, alleen blijft zijn flow niet helemaal zoals hij moet zijn. Maar we kunnen ons redden.

Stelen maken

 

Handwerk steen bewerken.

In Taroudant gaan we boodschappen doen en we lopen door de Medina. Er is Berber markt, zoiets als een weekmarkt bij ons. Behalve de winkeltjes in de Medina zijn er nu ook kraampjes, waar je heerlijk groenten kunt kopen en lekkere kruiden. We vinden zelfs bloemkool, naast de gebruikelijke uien, tomaten en winterpeen. Samen met mais en nog een paprika, maakt het een heerlijke vegetarische mix.

Fred is helemaal gelukkig als hij een leren riem vindt. Heeft hij zijn souvenir ook weer binnen.

 We hebben net slecht nieuws gekregen. De buurman Jan is ernstig ziek. Het zet een domper op de reis. Zo zie je,  hoe snel zaken kunnen veranderen. 

 

Tafraoute en Anamer

Vandaag de eerste regen. Mooi tijd om weer achter de PC te zitten en wat foto’s bij te werken. Mijn PC heeft veel moeite als ik meerdere programma’s open en dat brengt me vaak tot wanhoop. Ik zit minuten lang te wachten en pak er dan maar een boek bij. De ene keer slaat hij helemaal dicht de andere keer reageert hij niet. Dus maar eens gegoogled hoe Windows 7 te optimaliseren en zowaar je kunt een USB stick gebruiken om extra cache geheugen toe te voegen. Had ik eerder moeten weten, want nu heb ik veel minder problemen. Hoe je dit doet? Google even op Ready Boost en je weet het. Niet ieder harde schijf werkt, ben ik achter gekomen. Maar voor mij scheelt het een heleboel.

We hebben twee fiets tochtjes gemaakt. Eergisteren was het stralend weer. Eerst een stuk het dal in waar we wat foto’s geschoten hebben van de prachtige windvanen tussen de bergen.

 

Toen naar het dorpje Anamer, dat hoog in de bergen ligt. Fijn die extra trapondersteuning, want het was een goede klim. Op de hellingen is een plantage aangelegd van dadel palmen, olijfbomen, wat amandelbomen en her en der een groente tuint.

We zien vrouwen werken en zwarte olijven plukken. Het is een idyllisch gezicht en ik ben blij dat we de moeite genomen hebben. Boven gekomen ligt er een basin voor regenwateropvang. Verder zijn er meerdere putten in de rotswand gemaakt waar het water vloeit dat voor drinkwater en irrigatie wordt gebruikt. Via kanaaltjes stroomt het water naar beneden langs de plantage. Het is rustig in het dorp, soms zie je mensen lopen. Een plek die lijkt afgesneden van de hectiek van het dagelijks leven.

Basin voor regenwater

 

Fred in actie.

‘s Avonds worden we beloond met een prachtige zonsondergang. De zon zakt hier snel en daarna is het meteen pikke-donker. Door de bewolking weinig sterren aan de hemel.

 

De dag erop zijn we naar Tafraoute gereden voor de boodschappen. De wind is aardig aangewakkerd en koud. Mijn oren bevriezen als we de berg afsuizen. We doen weer onze boodschappen en komen Hollanders  tegen die we ook in Tifnit ontmoet hebben. We gaan gezellig thee drinken in een restaurantje. Boven onze hoofd schalt de TV, met het laatste nieuws over Charlie Hebdo. Vreselijk wat er is gebeurd. Nu maar hopen dat de vlam niet in de pan slaat. Het is voor ons de reden om niet richting de oostelijke grens met Algarije te gaan. We hadden langs die kant de Atlas willen oversteken, maar daar voel ik me niet lekker bij.

De bewaking is hier aardig aangescherpt. Auto’s worden geopend door politie. Er zijn minder toeristen dan gebruikelijk. Wij staan hier als enige.

Wat we verder gaan doen is nog niet bekend. Ik voel er wel wat voor om langs Portugal terug te rijden. Dan zal Frankrijk ook wel weer gestabiliseerd zijn als we daar aankomen. Helaas hebben we een probleem met de waterpomp. Hij lekt en komt niet op druk. Dwz dat hij het soms wel en soms niet doet. We worden daardoor meer afhankelijk van campings voor douche en sanitair. Minor problem,  thuis verder naar kijken, want hier hebben we toch geen spullen. We kunnen ons altijd redden met een jerrican water, net zoals in de tent.

Tafraoute

 

Marokko is een land van vele tegenstellingen. Rijken en armen. Wel gesluierd of juist heel modern. Zee, woestijn of bergen.  Alleen de kraampjes, winkeltjes, souks lijken op elkaar. Het lijkt of de ontwikkeling daarin heeft stilgestaan.  De huizen zijn vaak niet afgebouwd, mogelijk om belasting technische redenen. De bovenste verdieping is een beton staketsel met een half muurtje. Dat geeft een armoedige indruk. Maar iedereen heeft een mobiel, van schaapsherder tot visser, van garagemonteur tot verkoper.

We zijn vertrokken uit Tifnit, richting Tafraoute. Dwars door de bergen. Hier heeft de regen in November goed huisgehouden en hele delen van de weg zijn onbegaanbaar. We worden regelmatig omgeleid via verharde bobbelige zandwegen.

 

 

De totale afstand zou een kleine  250 km zijn, het kost een hele dag om er te komen. Af en toe is de weg super stijl. Maar wel erg mooi tussen de bergen door, langs authentieke dorpjes.

 

Men zwaait uitbundig naar ons en wij zwaaien driftig terug.  Op gegeven moment gaan de remmen piepen en ik vind ook dat de auto stinkt.

 

De weg naar boven.

Het maakt me ongerust. Ik vraag de auto stil te zetten en voel aan de remschijven, waarop ik meteen mijn vingers verbrand. Zo warm. Doordat wij een automaat hebben, staat Fred regelmatig op de rem. Hij heeft niet de zelfde bergervaring als ik en dat is hem niet kwalijk te nemen. Om de remmen te sparen vraag ik hem of ik het kan overnemen. Hij zegt voel je je niet veilig? Ja hoor dat wel, alleen als de remmen het begeven dan niet meer.

Riviertje naast de weg. Brug provisorisch aangelegd.

Ik laat de auto zoveel mogelijk op de motor remmen, in de hoop dat een en ander afkoelt Laat in de middag komen we aan op de camping in Tafraoute. De oude 86 jarige campingbaas herkent ons meteen. Hij is helemaal blij, want we zijn ook de enige gasten.

De camping ligt in een kom tussen heel hoge bergen. Lekker beschut voor de wind. Het is doodstil hier. Fred bestelt een tahine kip bij de receptie. Ik heb geen zin om te koken omdat ik al twee dagen door griep gepest wordt. Spierpijn. Dit soort ongemakken gaat gelukkig ook weer over. De tahine was heerlijk.

Vandaag naar de garage gereden om de remblokken te laten controleren. Een monteur haalt alles uit elkaar, schuurt de remschijven en de remblokken bij. Er staan diverse zeer oude auto’s helemaal uit elkaar gehaald, die ze weer in elkaar zetten, opnieuw schuren en daarna spuiten. Een man staat met plamuur een bumper te repareren. Ongelooflijk zo secuur hij werkt. Wij gaan ondertussen de boodschappen doen. Als we om twaalf uur retour zijn, is de auto klaar en wij 30 euro armer voor het werk. We krijgen de raadt niet zoveel te remmen, maar dat wisten we al.

Terwijl ik dit schrijf zit er een vogel rustig te tjilpen. Kijk ik uit over bergen en de opkomende maan. De nachten zijn fris, en ‘s ochtends is het tintelend koud. Ik heb het hier reuze naar mijn zin. Een boek onder de hand, een dorp voor boodschappen dichtbij in een prachtige omgeving. Fred is meer een zee mens, maar ik vind dit een zeer aangename omgeving. Vanmiddag begonnen aan boek nummer drie, kom daar in Nederland maar eens om. Daar neem ik nooit de tijd voor.

Morgen fietsen of wandelen, we zien wel.