Zeilen op de Willem Jacob.

Zondag avond melden wij ons om half acht bij de haven. Daar ligt de Willem Jacob een een-mast klipper. Op internet had ik het volgende gevonden:

De Willem Jacob is bijzondere klipper, gebouwd in 1889.  Bovendeks is het authentieke schip gericht op sportief zeilen. Benedendeks is een comfortabele accommodatie voorzien van open haard, veel daglicht en comfortabele banken. Afgelopen jaren is het schip volledig gerestaureerd.  

Dat belooft wat. De schipper heeft het schip op zijn 19^de gekocht en met behulp van vrijwillers volledig gerestaureerd. Wij hadden al ontdekt, dat er geslapen wordt in stapelbedden. We vroegen ons af hoeveel ruimte er tussen twee bedden zou zitten. Ik gok op een meter, Fred op 30 cm. Nu er zat helemaal geen ruimte tussen, gewoon 22 bedden aan elkaar geregen.

Het ruim is gezellig. Een grote tafel met daarop koffie, thee en koek verwelkomt ons. Banken langs de zijkant, stoelen rond de tafel. Het interieur is wit geschilderd. De grote openhaard is met daarvoor een bank oogt uitnodigend. We maken kennis met de mede reisgenoten en schipper Tjerk. Hij vertelt ons het nodige over het schip en zijn bemanning. Er is een gids aanwezig en iemand van de Wadden vereniging.

We varen tussen 8 en 11 uur. Dan gaat het schip voor anker en zal op zeker moment droogvallen op een zandplaat. Daarna wadlopen met uitleg van de gids. Verwacht wordt dat we tegen elf uur weer in Lauwersoog zijn.

 

Het is een snel zeilschip, daarvan getuigen de vele prijzen in de kast. Ooit gebouwd voor het vervoer van stenen. Er wordt van ons verwacht, dat we de handen uit de mouwen steken om het grootzeil en de fok te hijsen. We krijgen op dek hier uitleg over.

Het varen is een hele belevenis. Als we vertrekken is het nog licht, langzaam zakt de zon naar de horizon. De temperatuur werkt niet mee, maar daar zijn we op gekleed. Behalve Fred, die vindt, dat je in de zomer in driekwart broek moet lopen.  Het is een fantastische ervaring de zee, de vallende nacht, de rust en de mooie lucht.

 

Als we om elf uur voor anker gaan, drinken we een heerlijk biertje van de tap en een glaasje wijn. Tegen een uur liggen we op bed.

 

Door de vorm van de romp is er een plank boven je voeten. Je kunt je voeten niet rechtop houden, waardoor je niet op je rug kunt slapen. Voordeel iedereen op zijn zij en geen gesnurk. Is dat even slim bedacht.

 

Veel slapen doe ik niet en om half zes houd ik het voor gezien. Ik mis jammer genoeg net de zonsopkomst.

 

Tegen  half acht wordt het ontbijt geserveerd en daarna het wad op. We krijgen uitleg over de wad dieren. Met een riek steekt de gids in de grond en laat ons de diverse wormen zien.  Het verschil tussen een vrouwtjes krab en een mannetjes krab zit in de buikschild. Die van de vrouw is rond als een bijenkorf die van de man een driehoek. Het schild van de man klapt omhoog en daaronder heeft hij twee piemeltjes. Het vrouwtje heeft twee gaatjes en zo klampt hij zich vast in de branding voor zijn daad.

Ook vervellen krabben volledig. Als ze aan een poot opgetild worden door een vogel, dan laten ze die poot los als overlevingsmechanisme. Hij groeit vanzelf weer aan.

Ze laat schelpen zien met voetjes waarmee ze zich kunnen ingraven. Dan komt de schipper vertellen dat er onweer gemeld is en dat we ons aan boord moeten begeven. Als we er net zijn, begint het te regenen. Het valt allemaal gelukkig mee.

Droogvallen aan het wad,

 

We varen voor de wind terug, magnifiek wat een snelheid dit schip haalt.

 

Als we afmeren zijn we blij dat we dit gedaan hebben, zo vlak na onze terugkomst uit Engeland.

Thuis wacht weer het gewone werk. Deze herinnering nemen ze ons niet meer af.

Lauwersoog.

We waren een - heel drukke - week thuis. De overtocht verliep soepel. De hut was een uitkomst,  lezen en de vakantie evalueren.  Rond vijf uur gingen we van boord. Meteen de hoofd prijs met de file. In Engeland is men een stuk galanter. Hier wil iedereen zijn gelijk en duwt door om toch niet even te hoeven wachten. Thuis gekomen, de was uit de caravan gehaald, koelkast uitgeruimd, huis gelucht, bed opgemaakt etc,etc. . In die week hebben we vier bezoeken afgelegd, de auto naar de garage gebracht voor de verzekering en dat ook geregeld. Ik heb de kapper gezien en de ramen gelapt en het huis gezogen. Dat was meer dan nodig. Bedankt voor alle lieve verjaardagspost , dat is altijd leuk. We zijn veel weg, maar nog niet vergeten.

 Op marktplaats zag ik een 30 jaar oude Minolta lens staan. Een telelens met als bereik 70-210 mm met een diafragma van f4. Vroeger noemde ze dit een beercan lens door zijn plompe uiterlijk. De eigenaar woont in Zaltbommel de moeite waard om er een bod op te doen en te gaan kijken.

Donderdag avond is de deal gemaakt. De lens ziet er prima uit en voor een paar tientjes heb je dan een mooi stuk ouderwets glas in handen. Ik ben er dolgelukkig mee. Een dergelijke lens nieuw kost schrik niet, 1500 Euro.

Gemaakt met de nieuwe lens.

 

 

En toen….. zagen we een leuke aanbieding in Lauwersoog. Morgen avond gaan we om acht uur varen met een zeilschip van 130 jaar oud,  een  éénmast klipper de Willem Jakob. We vallen droog op een zandplaat tegen elf uur. ‘s Ochtends vroeg gaan we een uurtje het wad op en dan zijn we tegen elf uur thuis. Er gaat een gids van de Waddenvereniging mee.  Hoe dit avontuur afloopt horen jullie nog.

Maar om voor een dag helemaal op en neer te rijden was wat veel, daarom vrijdag de caravan naar het Noorden getrokken. We staan op een camping van natuurmonumenten, heerlijk rustig niemand te zien. Vrijdag gelopen langs de eindeloze aardappelvelden. ’s Avonds naar Lauwersoog gegaan om de ondergaande zon te fotograferen. Helaas geen mooie zonsondergang maar wel leuk om in de haven te kijken.

 Aardappels, heel veel aardappels op het vlakke land.

 

 

Vandaag gewandeld naar Zoutkamp, een vissershaven en een passanten haven. Alles staat hier in het teken van de visvangst. We nemen een kijkje bij de palingrokerij en kopen nieuwe haring. Hij smaakt uitstekend een echte aanrader. We hebben een leuk gesprek met een plaatselijke popcoach. Ik kende dat woord niet, het heeft niets met muziek te maken, maar met poppenspel. Het spel wordt gebruikt voor de begeleiding van kinderen, die het moeilijk hebben. Het was leuk haar zo enthousiast te horen vertellen. Ze deed ook gewone optredens. Ze gaf ons wat tips over plekken waar je mooi kan fotograferen. Gezellig zo een gesprekje.

 

Op de terugreis 11 mei.

Lartington Hall, 7-6-2015

De zon schijnt, heerlijk. Wat maakt dat het leven aangenamer. Fred ligt zowaar een dik half uur uitgezakt in een stoel.

Ik heb er zin in ons technisch probleem nader te bestuderen. Stil zitten in de zon kan ik niet. Tijdens de rit wordt onze accu niet opgeladen door de auto, dat zou wel moeten. Hierdoor  doet de koelkast het ook niet tijdens het rijden. Dit probleem hebben we al heel lang, maar lossen het tot nu toe op door een koelelement in de koelkast te stoppen.  Verschillende garages hebben het probleem aan de auto  “opgelost”.  Maar na een tijdje is het toch weer mis. Ik waag er een blik aan. Eerst alle zekeringen nakijken. Die zijn goed.  Daarna de achterkant van de koelkast openschroeven. Dat kan vanaf de buitenkant van de caravan. Surprise, hier kom ik heel Marokko tegen. Wat een zand en zooi ligt er achter de koelkast!  Dat moet eerst schoon.

Nu eens kijken of we de puzzel aan draden kunnen ontwaren. Er lopen twee 12 Volt leidingen en een 220 Volt. De 12 Volt leidingen zijn verbonden met het systeem van de caravan. Nu is die kleurcodering voor een leek uitermate ingewikkeld. Je hebt oranje/witte draden, paars/oranje draden, zwarte draden en ga zo maar door. Het enige dat hier helpt is nuchter verstand. Er moet een leiding zijn om het systeem te triggeren, als we overschakelen naar gas, want dat moet ontstoken worden. Dat is zeker een 12 Volt draad en een andere leiding, die op de accu werkt voor de motor van de condensor.

Kerkhof bij de Abdij

Ondergaande zon.

Na enig nadenk werk, ben ik er achter welke leiding waarvoor dient.  De aansluitingen zien er allemaal goed uit en stevig. Ik vermoed niet dat hier ons probleem zit, dus de boel gaat weer schoon en dicht en ben ik niet verder gekomen. Veel meer kan ik op dit ogenblik niet doen, thuis zullen we de caravan stekker uit elkaar halen en zien of daar een probleem is, Ik wil dit niet hier doen want als dat mis gaat hebben we geen achterlichten meer en dat is gewoon gevaarlijk.

 

De abdij twee kilometre van de camping 

Spelen met licht.

 

Fred is inmiddels bij zijn positieven gekomen, geef hem een stoel  of een bed en hij slaapt. We gaan wandelen, spullen pakken en wegwezen. Natuurlijk schiet dat helemaal niet op als ik foto’s wil maken,  maar het is niet anders. Als je goed kijkt dan zie je zoveel, een prachtig hek rond een brug. Half verroest, her en der kapot. Iemand moet dat ooit met liefde geplaatst hebben. De schapen kijken ons stom aan en lopen vervolgens hard weg. We vinden een weg die wijst naar Larington Hall. In de verte staat een magnifiek kasteel achtig huis. De weilanden staan vol met schapen en oude bomen. Dit moet vroeger een lustoord geweest zijn. We lopen de anderhalve kilometer lange oprijlaan op. Natuurlijk is dit privé terrein, maar soms is het goed dat je buitenlander bent. De oprit van het huis wordt geflankeerd door twee enorme beelden van maagden.

 

 Al verder lopend langs het huis komen we in een bos, waar de rododendron bloeit in uitbundige kleuren.  Veel wilde planten, duidelijk een bos dat vroeger bij het huis hoorde. Er is zelfs een kleine oude begraafplaats. De laatste steen is uit 2014, dus hij wordt nog gebruikt. Dit is begraafplaats nummer drie die wij bezoeken. De stenen zijn bedekt met mos en mijn oog valt op een steen van een jonge vrouw van 29, die gestorven is. Daar zit een wereld van tragedie achter voor de man, die achter gebleven is. Mogelijk gestorven in het kraambed?

 

Op de terugweg lopen we weer langs het huis. Het huis heeft een ommuurde tuin, waarop beelden staan. Ik kijk tegen de achterkant aan, niet erg interessant. Ik piep naar binnen en zie een prachtige tuin. Een royaal gazon, trapjes naar beneden. Een centrale fontein, die water spuit en daar omheen symmetrische bloeiende borders. Wat een oaze van rust en wat is dit mooi. Ik maak een foto van de beelden en wordt gesnapt door een barse stem achter mij, die zegt dat dit privé eigendom is. Het is een kleine gezette 50ger, die mij aankijkt. 

 

 Ik maak mijn excuses, Fred stond nog buiten. Hij vraagt of wij op vakantie zijn en ik beantwoord het positief. Ik vraag hem naar de achtergrond van het huis. Vroeger was het een school met een kapel. Toen is het een tijd een hotel geweest en nu is het leeg. Af en toe worden er tentoonstellingen gehouden en wordt het verhuurd voor bruiloften. Hij is de “gatekeeper en gardener” en woont op het landgoed. Gisteren was er een bruiloft en dat is altijd erg stressvol. Kinderen voetballen in de tuin en ruïneren de borders, die hij duidelijk met veel liefde onderhoud. Hij houdt van zijn rust. Ik mag door het raam kijken van de grote vierkante tentoonstellingsruimte. Enorme kroonluchters en een prachtige parketvloer. Hier zijn nu de stemmen verstomd, maar met een beetje fantasie, kun je studenten horen praten, lachen en discussiëren. Hij gaat verder: ”De twee Apollo beelden bij de hoofdingang zijn de enige die nog intact zijn. Vandalen hebben de vele beelden kapot gemaakt, alle hoofden zijn geplakt”. Wat jammer is dit toch. Het geheel doet Barrok aan, uit een rijk verleden.

Ik vraag of mijn echtgenoot ook mag kijken en krijg toestemming en we mogen fotograferen zoveel we willen. Hiephoi. Een buitenkansje. Wat een weldadige rust en rijkdom gaat er van deze plek uit.

Ik zie prachtige klaprozen, die met grote volle knoppen op het punt staan uit te komen. Een teer rode roze kleur ontpopt zich. Ik wist niet, dat er zoveel variëteiten klaproos bestond. Eenjarigen die rijk bloeien door de beschutting die de muur geeft. Alle tinten rood, paars, roze en wit  zijn aanwezig en door de herhaling van de planten geeft het rust. Het hoogte verschil van de tuin, bereikbaar door trapjes met beelden geeft de dynamiek.

 

We lopen helemaal blij weer naar de caravan terug, wat een buitenkansje.

En dan weer een reisdag. Verder naar het zuiden van Engeland. We vinden een plaatsje bij een pub, The Old Ship Inn. Vroeger was er hier een kleine camping, maar door brand is hij buiten gebruik. Omdat we geen stroom nodig hebben en ook geen douche, alleen water kunnen we hier staan.

En dan slaat de bom erin. Keihard.  Bij onze mailberichten zit het nieuws dat een goede dierbare  vriend slokdarm kanker heeft. De wereld staat stil en we zijn met stomheid geslagen. Wat een slecht nieuws. Wederom wordt je geconfronteerd met de vergankelijkheid van ons leven. Ik voel me vaak schuldig, omdat we veel weg zijn, de dingen doen die we willen doen. We zijn dan onbereikbaar voor onze kinderen, kleinkinderen en vrienden. Je zou ze allemaal veel meer willen zien en gelukkig is internet een goed communicatie middel. Anderzijds is ook onze tijd beperkt en we willen graag veel zien en beleven. Dat hoeft helemaal niet exotisch te zijn Europa biedt veel. Dit is onze manier om het te doen als twee Airstream pensionados en ik hoop dat we dit nog heel lang samen kunnen blijven doen.

Vandaag, 10 mei, zouden we naar zee gaan. Fred is dol op de kust. Eerst moeten we toestemming vragen nog een nachtje te blijven, hetgeen geen probleem is. We staan hier gratis, zoals blijkt als Fred het camping geld wil afrekenen.  Ons wordt aangeraden naar Skegness te gaan. Als we zo een 40 km onderweg zijn bekruipt mij het angstige gevoel, dat we naar Zandvoort aan Zee gaan. Daar heb ik echt geen zin in. Ik wil een mooie kust zien en vogels en rotsen. Helemaal geen boulevard met mensen en een zandstrand. Fred kijkt de kaart er verder op na en we besluiten om te draaien. In het stadje Boston hadden we een molen gezien met 6 wieken. Later blijken het er vijf te zijn, dat is bijzonder. De molen is nog volop in bedrijf en rendabel, weet de molenaar te vertellen, als we hier aangekomen zijn. Boston is nagebouwd als klein Holland. Gracht met huisjes eromheen en een heuse molen. Grappig om te zien en herkenbaar, behalve die vijf wieken dan.

 

Richting kust is er een vogelreservaat Frampton march, daar gaan we heen. Het is een niet helemaal natuurlijk gebied, maar het barst er van de vogels. Zwanen met kleintjes zwemmen rond, meeuwen, strandpiepers, leeuweriken, kieviten , meeuwen, meerkoeten, strandlopers en nog veel meer vogels, die wij niet kennen. Overal bejaarde mensen met grote kijkers op statieven. Ze schijnen lyrisch te zijn van een Noorse strandpieper, die hier is neergestreken en waar iedereen naar aan het turen is. Wij hebben meer oog voor het landschap en de vogels in het algemeen.  Bij Fred roept het,- het Terschelling gevoel-  op. De wind blaast over de dijk, koeien achter de dijk, het hoge gras wuift in de wind en het riet buigt mee. De watervlakte is verdeeld in kreken en poelen. Niet erg diep, maar ze bieden voedsel aan alle vogels die hier huizen of op doortrek zijn.

 We vermaken ons best en tegen half zeven rijden we richting caravan. Ja en dan is de vakantie alweer voorbij, morgen een reisdag naar Harwich en vrijdag varen. We gaan in de pub eten. Heerlijk mosselen met frites en een sticky toffee pudding, met vanille saus voor Fred toe. De kop koffie maakt het helemaal af en we hebben weer een super dag achter de rug, want de zon heeft geschenen en het was de hele dag droog.

 Het slechte nieuws blijft ons erg bezig houden. Een donkere wolk die je meeneemt.

 

Barnard Castle

We hebben  een plekje gevonden in Northumberland. De schapen zijn ons deel. Aangezien we drinkwater hebben is een camping niet noodzakelijk. We kijken uit over de kale heuvels met af en toe een bloemetje. Vergeet-me-nietjes, madeliefjes, witte pluizen van vlas en een blauw klokje dat ik niet kan thuisbrengen. Veel heide en kleine struiken in combinatie met gras. Verder is er niet veel te beleven. Het weer wordt steeds slechter. De storm trekt aan. We zien dat er een code oranje wordt afgegeven door de BBC. Langzamerhand wordt de lucht dreigender en barst de storm los.

De caravan staat te trillen op zijn wielen. De wind giert langs het frame. We hebben de auto zo geplaatst dat hij nog een beetje de wind breekt, dit is echt een giga storm. Af en toe vraag ik me af of we niet om zullen slaan, maar die 1700 kilo moet toch ergens goed voor zijn. In gedachten zie ik lammetjes door de lucht vliegen. Er zijn hier geen bomen dus van takken hebben we geen last. Wat is de natuur krachtig.

De storm houdt twee dagen aan, dat zorgt ervoor, dat we niet kunnen vertrekken. Willen we ook niet, want nu is lezen ons deel. Maar het water is op. Fred weet dat er een camping is, verderop. We besluiten daarheen te rijden, omdat er ook een meer is. Mogelijk kunnen we daar water halen. We zien geen campingbaas en rijden het terrein op, dat volledig verlaten is. Wel staan er kranen, dus je snapt het al, die 100 liter water is voor ons.  Genoeg voor nog eens drie dagen kampeer plezier.

 

Tussen de windhozen door is het rustig en komt er een waterig zonnetje tevoorschijn. Hup de caravan uit en lopen. We ontdekken een houtzagerij en een oude schuur. Erg veel meer is er niet te beleven, maar de luchten zijn wederom spectaculair en het uitzicht fenomenaal.

 

We rijden verder richting York. Ik wil een paar dagen op een camping staan om te kunnen lopen en dingen te zien.  Ook is dat handiger voor uitstapjes, want een onbeheerde caravan is niet mijn ding.

We staan nu bij Barnard Castle.  We vonden een camping van de caravan club, waar we lid van zijn als lid van de Nederlandse Caravan Club, maar die willen ons niet toelaten. Fred is razend en loopt met grote stappen het kantoor uit. Het mensje achter de balie, kan er ook niets aan doen, want regels zijn regels.

We vinden een camping en staan nu op een weiland helemaal alleen. Het is een stuk land, dat nog bij de camping getrokken moet worden, maar de receptie snap, dat wij voor rust kiezen en niet voor een vise a vise laantje met anderen. Je bent dan steeds bekeken.

Gisteren naar de plaatselijke bezienswaardigheden geweest,  nadat wij boodschappen gedaan hebben. Blijkt dat je op het parkeer terrein van de supermarkt moet betalen, dus was een bon ons deel. Het is ook niet duidelijk aangegeven op de parkeerplaats, bij nader onderzoek. Gelukkig hebben we zelden een bon, dus dit moet dan maar een bedrijfsongelukje zijn.

We gaan naar een High Falls, een waterval. Hij valt 8 meter en wordt breed aangekondigd. Om foto technische redenen willen we niet te vroeg zijn. Het licht is dan mooier en je sluitertijd langer. Tegen vijven komen we aan, het was verder dan gedacht. En ja hoor, er staat een juffrouw, die ons vertelt, dat we niet meer naar de waterval mogen. Fred vraagt of de waterval om vijf uur stopt? Je moet er zelfs voor betalen om hem te kunnen zien. Weer een nijdige echtgenoot, die met allerlei onaardige  argumenten zijn boosheid aan mij duidelijk maakt. Ik zie echter een voetpad en denk als ik de auto kwijt raak dan gaan we gewoon. We hebben goede navigatie en de GPS wijst ons een alternatieve route door het veld. Gaan met die auto.!!!

 

De auto staat op een afstand van 150 meter van de bron. We kunnen het water horen. Fotospullen pakken en in een rechte lijn naar beneden. Eerst over een hek klauteren en door een weiland. Dat gaat goed, nog een hek en nog een. Dwars tussen  dennenbomen door en dan stijl over rotsen naar beneden. Nog een lastige barrière. Fred heeft lange benen en kan er gemakkelijk overheen, maar voor mij wordt het een slingerpartij langs een boom. En dat op je 67^ste.  En dan……. Vinden we een pad. Een oud pad naar de waterval en zien we de waterval en kunnen we fotograferen.  De dag is weer gemaakt.

‘s Avonds is er prachtig licht, omdat het een zonnige dag is. We gaan terug naar de ruïne van het kasteel, voor de ondergaande zon. Een heel oud fietspad geeft een prachtig plaatje. De dagen lengen behoorlijk want het is na negen uur. We spelen een tijdje met ons fototoestel en het avond licht en gaan dan voldaan naar huis.

 

Vandaag een tuin en een kweker bezocht in Eggleson Hall. Ze kweken een jarige, zeldzame planten, ouderwetse planten en fruitbomen. Het wordt bezocht door hoogbejaarde mensen, dus zijn we op zijn plaats. Bij het centrum is een echte tearoom. Hier kun je heerlijk home made gebak eten, maar we houden ons dit keer in.

Achter het centrum is een oud kerkhof, de kerk is een ruïne. Dit is het derde kerkhof waar we foto’s maken tijdens onze vakantie.

 

 

In de tuin word ik spontaan verliefd op een blauwe klaproos. Hij staat er magnifiek bij.

Meconopsis betonicifolia, Chinese klaproos.