Ik heb verschillende workshops gevolgd bij
Frank Doorhof. Hij is een Nederlands top fotograaf op het gebied van fashion-
en modelfotografie. Ik houd enorm van zijn stijl van fotograferen, de manier
waarop hij met licht omgaat en zijn creativiteit.
Ooit kwam ik hem tegen op een fotobeurs van
Sony en sindsdien is hij niet meer van mijn netvlies verdwenen. De eerste
workshop, die ik bij hem volgde vond ik doodeng, want wat kun je verwachten van
zo een workshop als beginnend fotografe? Maar nu, na twee jaar heb ik zoveel
geleerd over licht- en studiofotografie en ben ik zoveel verder. Verder is
Frank gewoon vreselijk aardig en wil hij je altijd helpen.
Ik volg ook al langere tijd Jason Lanier
via Youtube, eigenlijk voordat ik Frank ooit ontmoet had. Hij fotografeert veel
buiten, minder extreem. Het is weer een andere stijl van werken. Ik wil al heel lang een workshop bij hem
volgen om nieuwe ideëen op te doen. Hij
woont in Amerika en het is waanzin om daarvoor over te vliegen. Toen hij
aankondigde, dat hij naar Parijs kwam aan het begin van het jaar, heb ik toch
van de gelegenheid gebruik gemaakt en geboekt. Toen wij begin dit jaar naar New
York gingen had ik geld op mijn credit card gezet. Ik doe dit nooit en was het
restant totaal vergeten. Dat was boffen,
doordoor had ik de workshop “vrij”. Dat was helemaal super. Ik heb een hele
tijd gedacht dat het een fout van Visa was, maar ik geloof het niet.
We staan bij Versaille in Parijs op een
camping, die tussen de bomen ligt aan het eind van een doodlopende weg. Op de
camping zijn vaste tenten en huisjes. Het moet in de zomer een bloeiende
business zijn. Het terrein is heuvelachtig en onregelmatig, overschaduwd door
bomen. Niet verkeerd volgens ons. Het is een ACSI camping, dwz dat je in het na-seizoen
goedkoop kunt kamperen. Niet gek na onze Keulen ervaring, die camping was
gewoon duur.
De auto heeft nog steeds last van zijn
differentieel. Het lijkt wel een koffiemolen, zoveel herrie maakt hij. De
garage had een poging ondernomen een en ander te maken, maar schijnbaar niet
gelukt. Dus na de trip staat hij weer in de garage.
We vertrekken vlak na de spits en rijden
ieder om de twee uur. De navigatie geeft aan dat we rond drie uur aankomen en
ik wil zeker voor de spits door Parijs zijn. De realiteit is, dat we met alle
vertraging bij Antwerpen en een afgesloten weg bij Lille pas om zes uur
aankomen.
Zaterdag gaan we Parijs via het openbaar
vervoer ontdekken. Je koopt een Mobilis ticket dat de hele dag geldig is in al
het openbaar vervoer. De workshop begint in de stad en we willen zien hoeveel
tijd de reis erheen vergt. Na anderhalf uur in en uit treinen en trams zijn we
er. Het is slechts 13 kilometer. Waardeloos, zeker als je van alles aan
apparatuur en flitsers gaat meenemen. Jason had vermeld dat al zijn flitsers en
andere apparatuur gestolen is op de Airport en je wilt gewoon niet zonder licht
zitten. Ik heb al heel vaak gedacht aan een oude kinderwagen of een bolderkar
om het sjouwprobleem op te vangen. We hebben een paar keer een kruiwagen meegenomen
naar een shoot, maar dat werkt ook niet echt op zand en heide. Vroeger hadden
we een kar achter de fiets en die zou nu uitstekend dienst doen, ofschoon ook
veel te lomp en te zwaar.
In Keulen hadden we een Nederlander
ontmoet, die zelf zo een vouwbare bolderwagen had ontworpen. Hij had nog een
demo model staat en die hebben we na lang aarzelen aangeschaft. Niet alleen
voor fotospullen, maar ook om kampeerspullen en tuingereedschap mee te
vervoeren. Of als we met de kleinkinderen op stap gaan van alles mee te kunnen
nemen. Ik merk dat zwaar tilwerk niet meer makkelijk is omdat mijn handen
gewoon af en toe pijn doen. Jaja ouderdom etc etc…..
Bij het Marriot hotel waar we de workshop
hebben, doe ik navraag naar parkeer tarieven. Op zondag hoef je in Parijs niet
te betalen langs de weg!!!!!! Nu dan is het makkelijk voor ons, morgen met de
auto. In de binnenstad betaal je 26 Euro als max tarief voor 24 uur parkeren op
doordeweekse dagen. Ik ben met openbaar vervoer twee personen bijna hetzelfde
kwijt dus is voor maandag de keuze snel gemaakt. Door te carpoolen delen we de
kosten. Prima.
Zondag eerste workshop dag.
Na de ontmoeting van de modellen en medestudenten,
(we zijn met zijn vieren in het totaal) hebben we de doelstellingen voor de
workshop bepaald. Op naar de Notre Dame om daar te gaan werken.
Het is natuurlijk erg druk op het plein
voor de Notre Dame. We weten niet of de politie een en ander toestaat, maar
uiteindelijk schijnt het geen probleem te zijn. Jason laat ons zelf de lichtopstelling
doen en de modellen poseren. Nu zijn de modellen zo ervaren, dat het laatste
geen probleem is, want die gaan automatisch in de goede “stand”. Faith is
verbazingwekkend en prachtig. Lisa kan heel goed een beetje Frans verlopen type
naspelen. Heerlijk. Het valt op dat de menigte op het plein voor de Notre Dame
uiteen wijkt als wij schieten. Ze verwachten volgens mij een beroemdheid.
Verder gaan ze met smartphone ook foto’s maken en weten niet wie ze nu
gefotografeerd hebben. Vermakelijk. Regelmatig
krijgen we tips van Jason. Na een dag
ben ik toch wat teleurgesteld. Leer ik nu wat, ja of nee?
Bij de nabespreking van de foto’s tijdens
de maaltijd, komen de tips.
Eerste tip was, neem de tijd. Kijk naar je
compositie, laat je niet meesleuren door je enthousiasme. Zorg dat je beeld
recht is, kijk goed naar de belichting.
De tweede dag voor de Eifeltoren, valt het
kwartje, maar dat hebben we niet meer met de euro. Ik merk dat ik heel veel
geleerd heb, of ik het kan toepassen is een tweede, maar de aandachtspunten
zijn duidelijk. Het enige dat je dan nog kunt doen is veel oefenen en dan komt
de rest zeker. Jason heeft uitleg gegeven over de fundamentele zaken voor het
poseren, iets dat mijn leerdoel was. Het model hielp lekker mee, toen we zelf
haar moesten neerzetten. Een kleine verandering in houding kan een veel sterker
beeld geven. Klik zeggen mijn brains, wat goed.
Als we tegen tien uur s’avonds stoppen met
het fotograferen realiseer ik me dat we de camping deuren gesloten zullen vinden.
Dat wordt lopen naar de caravan.
Tegen half twaalf zijn we in ons tweede
huis, veel geleerd en weer nadenk werk.
Het was heerlijk even eruit te zijn.
Dochterlief blijft me door het hoofd spoken. We weten met elkaar dat we verder
moeten, maar mijn god wat is het soms moeilijk. Maar ja wie heeft ooit beweerd
dat het leven makkelijk is. Gelukkig hebben we elkaar als gezin en veel lieve
vrienden. Dat is zo een troost.
Voorlopig hebben we geen trips geplanned.
Fred wil zijn/mijn studio bouwen. Merel heeft hulp nodig in het afwerken van
haar huis en de jongens komen gezellig logeren. Natuurlijk kunnen we de rest
van het gezin en onze vrienden ook niet vergeten, dus vliegt de tijd door je
vingers. Dat zal voor een ieder herkenbaar zijn.
Ik heb nog meerdere fotoshoots op de agenda
staan. Het kriebelt enorm om dit te doen.
Wij blijven voorlopig twee pensionados met
een Airsteam al is het even iets rustiger in het reizen.