Het was mijn wens ooit eens naar New York te gaan. Waarom? Geen idee, een
kijkje nemen in een andere wereld. Fred vond dat maar niets en ik weet tot nu
toe nog niet waarom hij ja zei. Mogelijk omdat ik een gunstige deal vond in Januari
of om mij een plezier te doen. Zonder enig besef van weer en dergelijke gewoon
geboekt. Volgens velen stom, omdat het de koudste tijd is en ook nog veel te
kort. Verlengen was in deze fixed price deal geen optie, ik heb het wel nog
nagevraagd. Nu ja dan beschouwen we dit maar als kennismaking, want echte stadsmensen
zijn we ook niet. We hebben in September
geboekt dus nog tijd genoeg om erover na te denken.
Een vriend van ons, die meer New York ervaring heeft, was zo aardig om een
wandel route uit te zetten met de highlights.
Op 3 Januari werd onze nieuwe Ikea keuken geleverd. Al die dozen en planken stonden te wachten op
montage en dat kriebelt. Was het oorspronkelijke plan om de keuken pas na New
York aan te pakken, maar er werd meteen gesloopt. Volgens de folders kun je zo
een keuken in 1 dag plaatsen. Ze vertellen er niet bij dat je dan een heel team
moet hebben, want het monteren van de kasten is al een week taak bij een snelle
leercurve.
Nadenken over elektra, verlichting, aansluitingen en water hoort er ook
bij. Stofhappen, je verbazen over de
vondsten na 15 jaar huishouden achter de plinten. En hoe zat die oude keuken
ook alweer in elkaar. Als Fred even weg is pak ik de bijl dat is een goede
moker. Geen schroefwerk maar gewoon rammen. Het schiet tenminste op. Het blad
is loodzwaar en met veel moeite krijgen we het afgevoerd. s ’Avonds duik ik
doodmoe met spierpijn het bed in. We
pakken het structureel aan, afbreken en opbouwen. Dat geeft moed omdat je ziet
hoe het wordt. Natuurlijk nog twee keer retour naar IKEA om zaken te ruilen die
beschadigd zijn of ontbrekende onderdelen te kopen. Maar dat scheelt weer
koken, eten doen we meteen daar. Ook op het laatste moment nog een extra
bovenkast besteld omdat het er dan mooier uitziet.
Als je gaat opbouwen, breek je het even hard weer af, want het hangt niet
zoals geplanned of je was toch iets
vergeten, dat nog gemoeten had. Een la zit niet waar het handig is en ga zo
maar door. Onze doelstelling was dat de basis zou staan voor New York en dat is
gelukt in 14 dagen zwoegen. 6 Kuub afval hebben we afgevoerd. Tussendoor stond
er een bezoek aan Limburg geplanned en een museum bezoek. We hadden ons
ingeschreven voor de ijsbeelden tentoonstelling in Zwolle. We mochten daar een
uur van tevoren in om te fotograferen. Helemaal goed en een fantastische ervaring.
De kou was een goede kennismaking met New York.
Vrijdag wordt in beslag genomen door een ziekenhuis bezoek als
voorbereiding voor Fred zijn geplande liesbruikoperatie.
En dan is het opeens maandag 18 Januari. We nemen ruim de tijd om op
Schiphol te komen en staan om zes uur op. Het is lang geleden dat dit routine
was.
En ja hoor file, minstens 20 minuten zegt de radio. Nu onze extra geplande
tijd is een half uur, dus dat moet lukken. Tegen half negen staan we op P3, ik
had dit tevoren geboekt. Stom, volgende keer op woensdag vliegen dan is het mogelijk
minder druk. Weer een leermoment.
Op de luchthaven is het DRUK. Het afgeven van onze koffer kost al een dikke
drie kwartier. Wat een klungel systeem, die zelf service. Iedereen moet lezen
om te zien hoe het werkt, dan pakt de scanner weer niet, dan gaat het printen
mis. Nu ja dit levert geen tijds winst op met het oude systeem, waarschijnlijk
wel kosten.
Wachten bij de douane en de security. Het heeft iets weg van de Efteling
die lange slang mensen die van hot naar her lopen. En dan komt er een jonge
dame die haar vlucht gaat missen. Ze kruipt tussen de rijen door. Ik denk die
heeft haast en ik ken die situatie. Dan blijkt het Karlijn te zijn een goede
vriendin en dan is het het feest van herkenning. “Wat doe jij hier?” We zeggen
in no time gedag en hup daar is ze al bij de security. Ze heeft haar vlucht op
het nippertje gehaald, terwijl wij nog bij de security staan. Ik had net
voordat ik haar tegen kwam gedacht, wat als ik een oud collega tegen kom en
zowaar het gebeurd.
Helaas is mijn fotokoffer niet door de scan gekomen. Waarom, omdat er
achter de lensdoppen wel eens doping kan zitten. Dus wachten we weer 20
minuten, want haast kennen die jongens niet. Ze kletsen met elkaar en kijken de
meute aan. Een man wordt zo boos, maar die wordt weggewimpeld met nog meer
vertraging. Ik maak me nog geen zorgen, want we hebben nog een uur.
We kopen al lopend een kop koffie en ik kijk nog even voor Eva naar parfum.
Geen significant prijsverschil, zelfs duurder dus niet de moeite waard.
Vervolgens de “Amerika” controle, weer het Efteling effect. De tijd gaat
dringen, want er wordt al geboard. Een mevrouw vraagt wie er allemaal naar New
York gaan en dat zijn er teveel om voor te laten gaan. Dus geduld en we zien
wel. Ik begin me nu echt af te vragen, wat me heeft bezield om deze stress weer
op mijn hals te halen en waarom vliegen zo “leuk” is.
Uiteindelijk zijn we erdoor. Rennen naar het vliegtuig en natuurlijk zijn
de lockers vol. Daar ben ik voor onze camera’s niet blijk mee, ze worden ergens
ver weg opgeborgen. Weer een leer moment
want mijn reis spullen zitten ook bij de fotospullen. Volgende keer plastic
tasje mee met dingen die eruit moeten blijven.
We amuseren ons gedurende de reis met lezen, kijken naar films, kletsen en
vliegtuig eten. Af en toe wat rondlopen helpt om de tijd te doden.
Hetzelfde wachtritueel herhaalt zich bij de douane en de bagage pick up, maar
we zijn toch maar mooi in New York.
Na een kop koffie gaan we op zoek naar een taxi. Dat is even wat extra luxe en zien we meteen iets van de stad. Als we Manhattan binnen rijden heb je echt het gevoel van “wat groots”, wat een gebouwen, wat een skyline. Een gevoel dat ons de komende drie dagen nog vaak overvalt.
Het hotel is snel gevonden en het inchecken zo geklaard. De hotel kamer met een bed op een podium een
verassing. We zitten om de hoek bij Times Square en het is pas drie uur
plaatselijke tijd. Na een kop thee gaan we de benen strekken, want we hebben
lang genoeg gezeten. We kijken meteen onze ogen uit. Alles is immens, de reclame,
de gebouwen en ga zo maar door. We dwalen rond naar het zuiden, downtown. Er is
een fotozaak die beroemd is met de mooie naam B&H. De letters staan voor de
achternamen van de oprichters, maar tegenwoordig voor Beards and Hats. Waarom,
wel we hadden al heel wat orthodoxe Joden gezien met hun pijpenkrullen, baarden
en hoeden. Nu blijkt de winkel bemand te zijn en gerund te worden door
orthodoxe Joden. Vandaar die naam. Het is een super store, waar je van alles op
fotogebied kunt kopen. Ik wil ooit nog eens een full frame camera hebben, maar
die is zo prijzig. In dollars scheelt het wel maar toch…..
Ze hebben er ook een tweede hands afdeling, ook daar navraag gedaan en
inderdaad komt er een binnen die ik zou willen. Het prijsverschil is echter zo
weinig, dat ik me bedenk. Ook al omdat we een dure auto reparatie hebben en
alles kan gewoon niet.
We vinden een libanees waar we heerlijk eten en als we dan retour zijn in
het hotel was het een mooie eerste kennismaking. Doodmoe kruipen we in bed want
het is drie uur in Nederlandse tijd. Ik val als een blok in slaap en wordt de
volgende dag om vijf uur wakker, New Yorkse tijd. Om half acht houd ik het voor
gezien. Fred scoort een ontbijt en we maken plannen voor de dag.
Eerst een metrokaart kopen en op naar China town en Little Italy. Zwerven
door de straten kijken en zien. Heerlijk. Het is koud en de wind guur. We
hadden ons erop voorbereid, maar toch …….
Dan door naar Brooklyn Bridge die je over kunt lopen. Tevens werpt dit een
blik op Manhattan bridge. Wat een super ervaring. Vanuit hier zie je de Skyline
van New York en het vrijheidsbeeld. De
brug is mooi, de auto’s razen onder je langs.
Het is te vroeg voor mooie plaatjes, maar ja that’s life.
We nemen ons voor s ’avonds terug te gaan voor wat nachtfoto’s.
In de metro zie je van alles. Mensen die slapen, daklozen met hun hebben en
houwen, het is er warm. Reizigers zoals wij en vooral mensen met een mobile. De
nieuwe vorm van communicatie.
s’ Avonds gaan we weer naar de waterkant. Het is zoooo koud en de wind
waait zoooo guur. We maken wat foto’s van de skyline maar al snel houdt Fred
het voor gezien. Hij heeft het koud. We zoeken een Chinees restaurant op, de
dag zit erop.
De volgende dag gaan we naar The High Line. Een wandelroute door het oude Meatpacking
district. De achterliggende gedachte is dat je door deze route te creƫren
natuur terugbrengt in de stad. De route loopt over de oude goederenspoorbaan 15
meter boven de grond. Er staan prachtige
flats, onder architectuur gebouwd. Die moeten onbetaalbaar zijn. Als je naar
binnen tuurt, zie je een showroom qua inrichting. Prachtig.
Door naar Chelsea. Weer een andere wijk met andere architectuur.
Mijn voeten beginnen te protesteren, ondanks de steunzolen. Wat is dat toch
waardeloos. Daarna door naar het Rockefeller Center. Hier kun je naar The Top
of the Rocks gaan op 260 meter boven de grond. Een supersnelle lift brengt je
er in no time. En dan kijk je uit over die immense stad. Als de avond begint te
vallen en de lichtjes aan gaan dan is het een plaatje.
Helaas staan we achter glas en proberen we tussen de spleten door te
fotograferen. Ik wil mijn statief gebruiken, maar een wacht maakt me duidelijk
dat dit niet mag. Het zou valse concurrentie opleveren met hun eigen
fotografen, die uit den brode foto’s maken. Idioot toch als een amateur foto’s
zou kunnen maken die gelijk zijn aan professionele fotografen. Waarvoor betaal
je ze dan?
Terug bij het hotel, eerst warm douchen. Dan even op bed zitten want mijn
voeten protesteren toch wel heel erg. We moeten nog eten ook en ik heb helemaal
geen zin om nog eens een wandeltour te doen. Als ik opsta zak ik meteen door
mijn linker been. Die wil niet meer. Vlak naast ons hotel is een Ierse Pub,
laten we daar maar heen gaan. Al lopende gaat het beter en verdwijnt de stijfheid.
Het is druk en het blijkt een goede keus te zijn.
Donderdag, alweer de laatste dag. De zon schijnt en de ergste wind is gaan
liggen. Mogelijk stilte voor de storm want die is voor vrijdag voorspeld. Op
naar het Central Park.
Heerlijk zo te genieten tussen de oude bomen, de huizen
en waterpartijen. Daarna door naar het Central Station. Weer een wisselende
architectuur. Heel anders dan bij het Rockefeller Center.
Kijken, kijken en kijken. Tegen vier uur zijn we op en houden het voor
gezien. We gaan terug naar het hotel waar we onze koffers ophalen en dan door
naar het vliegveld.
De controle is verbazingwekkend soepel. Ons vliegtuig vertrekt redelijk op
tijd en 7 uur later staan we op Schiphol. Terug ging aanzienlijk sneller,
slapen lukt me niet. Het was een
fantastische ervaring. Ondanks Fred’s aanvankelijke aarzeling zei hij na afloop
dat hij best een pied a terre in NY zou willen hebben. Nou ja……..