Berneray, boterbloemen eiland.

We hadden met een Airstream vriend afgesproken om elkaar te ontmoeten op een camping in Horgabost. Precies aan de andere kant van de baai, waar we stonden. De camping lag aan zee en dat is een trekplijster in de vakantie tijd. 

Op de camping veel lege caravans, van mensen die op het vasteland wonen. De nacht is onrustig, omdat het niet echt donker wordt is er tot laat lawaai.

Wij maken een toer over het eiland, via de “Golden Road”. We komen langs galleries die Harris tweed kleding verkopen, niet mijn ding, maar ook bij een pottenbakker die prachtige dingen maakt. Zijn vrouw fotografeert niet onverdienstelijk, er hangen mooie afdrukken aan de muur. Dat zorgt weer voor inspiratie. Ze doet alles in zwart wit, vandaar.....

Andrew heeft veel vrienden op de Hebriden. Hij vertelt, dat zondag een zeer strikte rustdag is. Zelfs vrienden mogen niet op bezoek komen. Kinderen niet spelen op een speelplaats en wat ik het meest schokkend vond, dat tijdens een begrafenis de dominee alleen over de zonden van de overledene spreekt. De kist staat zelf buiten de kerk, dus daarmee krijg je een soort roddel gevoel. Alle leed tijdens het leven is toe te schrijven aan de zonden, die begaan zijn. Nu dit is best heftig, als je toch al verdriet hebt, omdat iemand dierbaar is overleden.

Via Leverburgh zijn we naar het eiland Noord Uist gevaren.  De auto en de caravan staan helemaal vooraan en met een open boot krijgt hij veel zeewater over zich heen. Bij de kade is een kraan dus eerst het zout wegspoelen. Want zout en aluminium is gewoon niet leuk.

Andrew weet een mooie vrije kampeerplaats op Berneray, een schiereiland van Uist. Wij staan vlak bij zee op grasland. Ik heb nog nooit zoveel boterbloemen gezien en geen toerist te bekennen. Het eiland is vlak, heel anders dan Harris, maar heeft daardoor een eigen schoonheid. Vandaag tijdens een wandeling horen we zoveel verschillende vogel geluiden. En als je dan naar beneden kijkt, zie je de boterbloemen, de lisdodde, de orchideeen, veel klaver en ga zo maar door. Koeien staan vredig te grazen en een stier doet zijn best nakomelingen te verwekken. Wat een kolos.

De wind waait behoorlijk, echt koud is het niet. Op een spatje na zijn we droog gebleven.

Stornaway en Lewis.

Overtocht naar Lewis, Ullapool naar Stornoway.

Vanmorgen om 7 uur opgestaan. We moeten om negen uur weg, om in de rij te gaan staan voor de boot. We nemen brood en lekkers mee. Op de koffie trakteren wij ons aan boord. Er gaan heel veel auto’s mee, ik vermoed van mensen die op de wal werken en in het weekend naar huis gaan. Want wat moet je anders zonder overnachtings mogelijkheden op een eiland? Het uitladen van de auto’s en inladen van de nieuwe passagiers verloopt erg orderlijk en op tijd. De Airstream staat helemaal vooraan, dus mogen we er straks als eerste uit. De overtocht duurt 2,5 uur. We varen weg, op een zonovergoten dag, van de Schotse kust omgeven door kleine eilandjes. Mooi is dat. We nestelen ons met een boek in een stoel. De TV schettert op de achtergrond met de atletiek wedstrijden in Stockholm.

Het is een rustige overtocht, af en toe deint het schip wat heen en weer. Eindelijk zijn we aan de overkant. We hebben LPG nodig, dat is het eerste doel in Stornoway. En dan rijden we verder en kijken nieuwsgierig om ons heen.

Het landschap is glooiend met voor ons een hoog Terschelling gehalte. Je ziet geen duinen zoals bij ons, want de kust bestaat uit rots en kiezel. Alles overgroeid met gras, en wilde planten. Her en der dorpjes met huizen die verspreid in het landschap liggen. Er is hier voldoende ruimte. Na een kleine 50 kilometer vinden we een plekje langs de weg dat uitkijkt over een meer. Hier besluiten we te blijven en na een kop thee, strekken we de benen richting zee. Er is een baai vlakbij waar een kerkhof ligt. Altijd leuk om te kijken. Op de een of andere manier gaan we in Schotland altijd naar een kerkhof, want er zijn veel oude graven, met een vervallen kapel. Als we bij de baai komen worden net een paar vissers boten op een boottrailer gehezen. Fred kijkt in de laadbak en ziet giga kabeljauws liggen. Grote koppen hebben die, zegt hij. Zelf geniet ik zittend op een steen van het uitzicht en de zon. Ja het is hier zo rustig en mooi.

19 juni, The Butt of Lewis.

Doorgereden naar het uiterste noorden van Lewis, the Butt of Lewis. We rijden over steeds ruiger wordend landschap. Het is mooi, maar ook erg eenzaam. Meren vormen zich door regenwater. Wij maken daar dankbaar gebruik van om ons te wassen of huishoudelijke klussen te doen zoals de afwas. Hiermee sparen we drinkwater uit en kunnen we langer zonder camping. Er zijn hier zoveel mooie plekjes. 

Bij de Butt aangekomen staan er alweer meerdere bussen en campers. Gelukkig vinden we toch nog een plaatsje langs de rotsen. Wat is het hier adembenemdend. Hoge stijle kliffen, met broedende vogels. We kijken onze ogen uit. Een bus toeristen krijgt 10 minuten om te genieten, wij zijn hier meerdere uren. Heerlijk die vrijheid. Ons geduld wordt beloond, als we twee zeehonden een baai in zien zwemmen. Met de kijker heb je ze mooi in beeld en hun koppen zijn echt zwemmende honden.

Ik hoop dat ze aan land gaan, maar dat is niet zo. We lopen verder en komen langs een gedenkteken van een 24 jarige jongen die van de klif gewaaid is. Zet je stil bij het verdriet van een ander.

Tegen vier uur rijden we weer naar ons oude plekje. Ik heb geen zin om verder te rijden.

Op de lantarenpalen in de dorpen is vaak een rood pamflet te zien, waarin opgeroepen wordt voor een Brexit. Ik ben benieuwd wat dit gaat opleven op de 23ste. We zien maar heel weinig ‘tegen’ pamfletten. s’Avonds vermaken wij ons met een spelletje scrabbel. We hebben nog steeds geen internet en ook geen TV. Dus ouderwets plezier.

20 Juni,

Op naar de standing stones van Calanais. De stones zijn 3000 jaar oud de vroegere bronstijd, en geplaatst in een kruisvormig patroon met een steencirkel. In de steencirkel bevindt zich een gekamerde tombe van 6.4 meter lang. Rond 1000 v Chr. werd de tombe aangepast voor onbekende doeleinden en niet meer voor crematies gebruikt.  Meer info op de wikipedia.

Het is weer de gebruikelijke kermis van bussen vol toeristen. Toch nog geprobeerd er iets van te maken. Een doedelzakspeler laat een treurig lied horen. 

21 Juni 2016.

Verder doorgereden naar het zuiden langs de kust. Het eiland heeft een zeer beperkt wegenstelsel, we gaan een deel langs de westkust en dan dezelfde weg terug om ergens op een andere plaats te komen. We willen eerst de west kust ontdekken en daarna via de Oost kust richting Harris. We zijn aangeland in het westen op de helft van het eiland van Lewis. De afstanden zijn hier klein. Het wegennet efficient. Je hebt hier -single track roads-. Een weg die breed genoeg is voor een auto en her en der passeer plaatsen. Wordt een bocht onoverzichtelijk dan verbreed men de weg tot een dubbele. Een zeer efficient systeem van wegenbouw waar iedereen aan gewend is. Veel optrekken en stilstaan dus, maar er is heel weinig verkeer, behalve rond de attracties. Je kunt de auto’s die je tegenkomt op twee handen tellen. In een plaatselijke krant lazen we dat er veel vacatures zijn op dit eiland.

Vandaag is het stormachtig. Het weer kan zomaar omslaan. Eerst een blauwe lucht en dan een half uur later alles grijs. Ik ken dit van Zweden. Het is jammer, dat het zo hard waait, maar de temperatuur rond de 16 graden is aangenaam.

Gisteren een hoge stijle rots beklommen om bij een waterval te komen. Het is zo mooi die ruigheid waar niemand komt. Het is groen hier met af en toe een bloeiende plant. Ik heb orchideen gezien en kleine gele lipbloemige (veldlathyrus?) de heide staat her en der in pollen te bloeien en andere planten die ik helaas niet thuis kan brengen. Er zijn prachtige mossen te zien, tot nu toe niet in staat geweest een goede foto te maken, of de verkeerde lens of gewoon niet scherp. Een taak die nog wacht want ze zijn prachtig. We zijn nu bijna een maand weg en het voelt nog zo kort. Hoe deden we dat vroeger met drie weken vakantie????

Ullapool

Vandaag gearriveerd in Ullapool waar morgen onze boot vertrekt naar de Hebriden. Daar is internet slecht en de telefoon niet altijd bereikbaar. Dus blijft het mogelijk van onze kant een beetje stil. Over drie weken weer retour op het vaste land.  Snel nog even een avondfoto vanaf de kant.

Laide en te de tuinen van Inverewe

Maandag leveren we de auto vroeg af in Brora. De garageman wenst ons een plezierige wandeldag toe, de lieverd. Er is in de buurt een whisky stokerij, zegt hij. Ik bedank hem voor de tip en zeg dat ik me maar moed ga indrinken. Eerst nog boodschappen halen in het dorp. Al met al een hele tippel van hot naar her.

We hebben iets meer dan twee uur de tijd gekregen dan zou de diagnose van de auto wel gesteld zijn.

De  Clynelish stokerij is ‘under construction’, er wordt verbouwd. Het bezoekerscentrum laat de geschiedenins van de stokerij zien, die meermale gesloten is geweest en weer opgeleefd. Je kunt er natuurlijk whisky kopen en ik sta versteld over het feit dat de minium prijs 40 pound is en ik zie flessen van 3000 pound. Ben ik blij dat we beide geen liefhebber zijn. Alles is duur in deze winkel. Maar het is er warm en droog dus zitten we even lekker bij te komen. De hoop hier koffie te krijgen is vervlogen, want daar doen ze niet aan.

Zo oud als.....

Dan terug naar de garage, om het oordeel te horen. Best vervelend. De garage houder is aardig en zegt dat de aandrijfas uit het differentieel gesprongen is. Daardoor is de olie weggelekt. Het schijn een euvel van de Mitsubishi te zijn. Een paar ferme tikken tegen het differentieel was de oplossing en de olie had hij aangevuld. Meer kon hij nu niet doen. We krijgen het advies regelmatig onder de auto te kijken en als de aandrijfas er weer uitspringt hem een goede tik te geven met de hamer. Het geluid van het differentieel was nu een gegeven, mogelijk slijtage.

Wij naar de caravan, met toch een gevoel van onzekerheid. Het kan zo weer gebeuren en dat is niet lekker. Maar we kunnen verder en dat doen we dan ook.

Door het oponthoud van vier dagen zijn onze plannen weer bijgesteld en we gaan nu dwars over de Highlands via single track roads naar de west kust. Op18 juni vertrekt de boot naar de Hebriden uit Ullapool. En ik wil ook nog de tuinen zien in Inverewe bij Lochewe.

We delen de afstand op in stukken en vinden de eerste nacht een prachtig plekje aan een meer. 

s’Avonds genieten we van de ondergaande zon (na tien uur) , de dag erop rijden we door via Ullapool naar Inverewe om de tuinen te bekijken. We staan op een camping die uitkijkt over de baai, met de wind volop kop. Omdat de caravan iets hoger staat, lijkt het of je in het combuis van een schip zit. Het geluid van de wind en de woest golven maken het gehel compleet.

De tuinen van Inverewe waren voor mij een teleurstelling na die van Branklyn garden. 

Het weer was grijs, dat helpt niet mee.  Drommen toeristen met bussen stonden voor de ingang en natuurlijk ook de nodige dagjesmensen, waaronder ik ons ook reken. In de tuin heel veel Rhododendron soorten, maar die zijn aan het eind van hum bloei. Veel grote bomen, zoals Thuja en Sequoia die hoog oprijzen. Het tuin is oud en de verscheidenheid aan bomen is groot.

 Ik vind de verschillende Cornus soorten de moeite waard en kijk verrukt naar een prachtige diep paars-zwarte iris, die ik ergens tegen ben gekomen.

Helaas zwermt het er ook van de midges. Iedereen loopt te wuiven en te krabben. Kun je een leuk filmpje van maken. We lopen meerdere uren door het park om daarna weer naar de caravan over de kronkelige weg, langs het meer terug te gaan. Deze kant van Schotland is veel ruiger, met hoge kliffen en diepe inhammen langs de kust. Dit is meer het Schotland dat mij aantrekt, behalve de muggen.

Dunbeath en gestrand in Brora,

Als we ons plaatsje ingenomen hebben in Dunbeath is het laat. Tijd voor avondeten en relaxen. Het was relatief een lange rit, we zijn twee keer onderweg een stukje gaan lopen en zo vliegt de tijd voorbij.

De camping is niet veel bijzonders maar de eigenaresse bijzonder aardig. Rond de camping staan highland koeien die in de avondzon naderbij komen. Majestueuse beesten zijn het toch.

Ik ben lui en het autorijden zat dus besluiten we de volgende dag de omgeving wat beter te leren kennen. We lopen naar de eerstvolgende baai en zijn verrast door de hoge kalksteenkust. Het is een gelaagd gesteente en her en der zijn flinke delen weggespoeld. We lopen door en komen bij een ondiepe cave. Dat is onverwachts.

Als we onder een rotspartij doorlopen, blijkt de rots aan de zeekant een muur van meeuwen nesten te zijn. Moeder meeuw zit braaf te broeden, ik kan niet zien of er ook kuikens zijn. Ze maken veel kabaal, naar elkaar en naar ons. Het zijn witte meeuwen met grijze vleugels. Het is hier boven verwachting mooi. Voldaan van de flinke wandeling gaan we weer terug naar “huis”.

We hebben via faceboek contact met de mede Airstreamers, die zich nu opmaken om richting Hebriden te gaan. Monica en Harald zitten in de buurt en we besluiten op hen te wachten. Altijd gezellig.

De volgende dag verder op site-seeing tour. Eerst naar de Grey Cairns of  Camster toe. Ze  zijn uit de neolitische tijd. De koepelvormige kamer was gedeeltelijk van boven open voor licht en bood bescherming tegen het weer. Ze zijn goed geconserveerd gebleven en trekken weer de nodige bezoekers.

Vervolgens naar de Whaligoe Steps. Een stijle trap van 331 treden uitgehouwen in de rotsen om naar een haventje te gaan dat diep beneden ligt. De vissersboten voerden haring en schol aan en de vaten werden via de trap naar boven gesjouwd. In 1855 lagen er nog 35 boten in de haven in 1928 slechts 8. De trappen worden nu door vrijwillers onderhouden en het is fantastisch op deze manier naar beneden te lopen. Ook hier worden de rotsen gebruikt door de vogels, meeuwen broeden, alken en aalscholvers en diverse kleinere vogels.

We zien Monica en Harald de volgende dag en het is gezellig. We ondernemen met hen een lekkere wandeling en brengen een avond door met het uitwisselen van camping ervaring en things to do. Hun Airstream is enorm vergeleken bij die van ons, minstens 20 cm breder en 1,5 meter langer. Het heeft iets weg van een klein appartement. Harald heeft er lol in hem over de single track roads te sleuren, maar ik moet er niet echt aan denken.

De volgende dag door naar het zuiden. En dan weer het geluid van het differentieel. Dit keer behoorlijk verontrustend. Het is tegen twaalf uur, eerst maar een boterham eten en ons beraden. We bellen met de garage waar ze het differentieel vervangen hebben, maar ze verwijzen naar de Mitsubihi care. Na een telefoon gesprek worden we doorverwezen naar een garage in Brora, waar we met een uurtje terecht kunnen voor een diagnose.

Het is al snel duidelijk dat de achteras olie lekt en het differentieel open is gaan staan. Het is vrijdag en vandaag kunnen ze niets meer doen, maandag zijn we aan de beurt. Hoe dit af gaat lopen is onduidelijk.

Allerlei scenario’s zijn mogelijk, van laten repareren voor veel geld, maar de auto is 12 jaar oud, of naar huis laten vervoeren, als hij dan niet total loss verklaard wordt.

Afwachten maar en gewoon hier nog leuke dingen doen. We zien wel.

De camping ligt achter een golfveld met daarna een duinen rij. Het weer is slechter geworden, af en toe regent het. De wind stuwt de golven hoog op. In de duinen broeden sternen, die je aanvallen als je te dichtbij komt. We lopen door tot het dorpje om boodschappen te halen. De afstand niet onoverkomenlijk te voet, want de auto willen we niet meer verplaatsen. Ik krijg een aardige wandelconditieJ

In het dorp vind een evenement plaats van de rotary. Kinderen worden geschminkt en er is life muziek.

Vandaag, zondag, wasdag. We hebben hier electra en het waait goed. Als we een waslijn willen spannen worden we op onze vingers getikt want dat mag niet op deze camping. Wel mag ik een draad spannen van de caravan naar de auto. Nu ja, ……….

Eigenlijk hebben we geen electriciteit nodig, we leven op onze zonnecellen. Maar nu ik het toch heb gaat het kacheltje aan in de badkamer en hang ik het dekbed daar te drogen. Ik had het niet zo lief buiten gedaan. Het is maar hoe de regels zijn.

Klaar voor het A diploma

Plons

Gehaald.