vrijdag 27 oktober 2017

Klingenbrunn en Frauenau.


We weten, dat we ergens weer naar huis moeten. Je kunt niet altijd weg blijven en er zijn thuis ook dingen, die geregeld moeten worden. Fred moet zich melden voor een staar operatie, rechts. Ik heb zelf ook nog her en der afspraken staan. Maar de ene dag zeggen we, we gaan naar huis en de andere dag hebben we daar totaal geen zin in. We zijn geloof ik, super lui geworden, ondanks het feit, dat we heel veel lopen.
Een avond gaan we nog een poging doen de melkweg te fotograferen. Helaas bederven de wolken het uitzicht. Maar de hemel is prachtig met sterren en de lucht inktzwart.




De afgelopen dagen was het weer wisselvallig. Veel regen, maar met dikke schoenen en een goede jas, kom je een eind.  Gisteren weer de “nacht” tocht gedaan van een paar dagen geleden. Toch eens bij normaal licht zien, hoe het daar is. De stenen waren nat en glibberig, ik hield het na een half uur klauteren voor gezien. Want je moet ook altijd terug. Het was niet makkelijk bij de rivier te komen, door de steile kanten van de rotsen. Fred heeft nog wel een paar mooie plaatjes geschoten.
Daarna naar het likeur museum in Spiegelau. Ze zijn beroemd om Bärwurtz, een sterke drank getrokken uit een wortel van een kruid, dat hier in de buurt groeit. Het kruid ruikt als een mix van maggie en selderie. Zo schijnt die drank ook te smaken. Voor mij ronduit niet lekker. Maar iedere meug zijn heug.

Doorgelopen naar een andere bezienswaardigheid. Een ouderwetse gaststube. Ook hier de verkoop van drank en andere souvenirs. Niet de moeite waard en een zware etenslucht doet mij aan het bejaardenhuis denken. (Lees vergane glorie). Trouwens degene die ons te woord staat is ook bejaard. Plaatje compleet.

In een sportwinkel maken we een praatje met de eigenaar. Hij geeft ons tips over de omgeving, (twee keer naar het VVV geweest en nooit deze info gehad). Hij blijkt ook een enthousiast wandelaar te zijn. Weet waar de mooie punten liggen en dat is voor ons waardevol. Hij vertelt dat er veel terugloop van tourisme is. Vroeger was Klingenbrunn geliefd bij de Hollanders, die willen langlaufen, maar nu niet meer, omdat Tjechië goedkoper is en omdat er overal sneeuwkanonnen zijn ingezet op de piste.
Ik vraag, hoe het mogelijk is dat er zoveel zonnepanelen zijn. Bij ons loont het niet meer energie op te wekken dan er wordt verbruikt, door belastingmaatregelen.
Hij vertelt, dat er een paar jaar geleden 60 Eurocent per KW/h werd betaald, dit is nu minder. Boeren gingen massaal panelen plaatsen. Minder werk en slapend rijk. (letterlijk). Een vriend werd in korte tijd miljonair, aan installaties. Het heeft een slechte uitwerking gehad op de flora en fauna, want waar geasfalteerd is voor de panelen, groeit niets. De gevolgen laten zich raden. Duitsland heeft een energie overschot en verkoopt elektriciteit aan Tjechië. ‘s Nachts is er een tekort, omdat de panelen niets opleveren. Tjechië levert dan, alleen tegen een hogere prijs. Alles wordt gefinancierd door de burger. Hij was daar niet blij mee.



Vandaag weer naar het stuwmeer geweest, nu de andere kant om. Er valt hier nog zoveel te zien. Het is behoorlijk regenachtig en na een kilometer of vijf houden we het voor gezien. Fred heeft zin in pizza en moet ook nog biertjes hebben. Onderweg gestopt bij een Edeka. Als we afrekenen wordt zijn betaalkaart niet geaccepteerd. De kaart van de ING is geen EC kaart volgens hen. Raar want hier in het dorp wordt hij  wel geaccepteerd. Ik voel Fred bokkig worden, van het moet en zal. Ik ben bang dat hij boos wegloopt. Maar zo een kassière kan er ook niets aan doen. Regels zijn regels en zeker in Duitsland. Gelukkig hebben we cash geld. Toch raar, dat je nog in dit soort situaties terecht kunt komen in een zo modern land. Ik had al gehoord, dat de winkels veel moeten betalen voor een terminal en iedere transactie. Het zal dan wel afhangen van de voorwaarden met welke club zij in de weer gaan.




De terugreis ligt op de loer, alleen is de vraag wanneer. We zien wel.

vrijdag 20 oktober 2017

Nog steeds in Beieren.


De blaadjes blijven vallen. Er ligt een dik tapijt rond de caravan. De bomen worden kaler. Dennenbomen zijn versierd met bladeren ipv sneeuw. Het weer blijft goed, de temperatuur loopt tot 20 graden op.





Een fotografische app vermeld, dat de melkweg te zien moet zijn boven aan de bergen. Sterren heb ik rond de caravan ook gezien, maar er is hier lichtvervuiling. Wij eten tussen de middag warm en gaan beladen met broodjes, drinken en iets lekkers op weg naar de Steinklamm. Daar is een stuuwmeer, waar we avond foto’s willen maken. Er zijn geen open plekken in het bos, maar mogelijk kunnen we hier de nacht zien.
Het wordt donkerder en de zon zakt gestadig achter de horizon.





 Toen we weg gingen heb ik, op het  laatste moment, een zaklantaarn meegenomen.
Dat is werkelijk onze redding geweest, stom als we zijn. Nu loop ik een beetje vooruit op mijn verhaal. Het wordt kouder, de broodjes zijn op, het is nog niet echt donker. “Laten we vast gaan lopen” zeg ik, uiteindelijk is het nog drie kilometer naar de auto.
De weg is bewegwijzerd met een forel, die we volop zien in de beken waar we langs komen. Met de bewegwijzering hebben we minder geluk.

 In de duisternis volgen we onze route. Het wandelpad is niet mooi aangeharkt, maar een bospad vol boomstronken. Er was aangegeven dat het niet geschikt is voor rolstoelen en kinderwagens. Nu dat klopt. De  zaklantaarn gaat aan, om niet te struikelen. Het wordt aardedonker. De zaklantaarn veranderd in een heel klein lichtje. Je ziet letterlijk geen hand voor je ogen.
In mijn fototas heb ik een LED lichtje, dat ik ook gebruik voor het uitlichten van objecten.
Ik weet dat die opgeladen is dus die er ook bij gehaald. Dat geeft een bak licht, hoe lang houdt die het uit?

Zo donker met zaklantaarn.

Het pad veranderd in grote rotsen, onze telefoon geeft meermale uitkomst waar we ongeveer moeten zitten. Soms zien we een aanwijzing, alleen niet het forellen bordje. Wat is het donker. Ik zing vrolijk - ik ben niet bang voor de boze wolf-, maar je zult er maar eentje, die hongerig is, tegen komen.
We klauteren over rotsen, langs een beek die ruist in de diepte. Af en toe langs de kant die aardig stijl is. Ik stap in een gat en ja hoor, lekker op mijn knie. Later blijkt mijn knie behoorlijk open te liggen. We moeten gewoon verder, in het bos blijven, ook al hebben we een kleed bij ons, is geen optie. Als onze lichten het maar uithouden. Je zou het een surfival tocht kunnen noemen in optima forma. Geen idee hebben waar je in hemelsnaam bent, geen hand voor ogen kunnen zien, totale stilte om je heen. Ver boven de bomen de sterrenhemel, die we maar vergeten. Ze noemen dit de Romantische Strasse, nu dat zal wel bij daglicht, maar niet in het pikkedonker. Ofschoon Fred opmerkt we hebben toch een deken bij ons!


De Lume cube gaf meer licht



Twee en een half uur later vinden we de auto. Dit was het avontuur weer voor deze week. Wordt vervolgd.

woensdag 11 oktober 2017

Klingenbrunn, Beierse Woud.



Eerst hadden we de gedachte om verder te gaan, er wordt een paar dagen slecht weer voorspeld. Maar slecht weer geeft ook mogelijkheden, om te lezen en niets te doen. Ik moet een was draaien en er zijn altijd klusjes hier. Verder heb ik geen zin eindeloos in de auto te zitten. De omgeving heeft veel te bieden, dus waarom verder gaan?
En…. ik wil naar de top van de Rachel op 1450 meter hoog. Dat wordt loop en klimwerk, want een auto kan daar niet komen.
Bij het VVV in Frauenau krijgen we een kaart, plus een parkeerplek om vandaar door te gaan. 
Als we bij de P komen, moeten we volgens de man van het VVV, rechtdoor lopen naar de gemarkeerde route. Na een half uur lopen komt Fred erachter, dat hij zijn lenskap kwijt is, dat begint goed. We hadden al lopen klimmen met onze spullen, dus loopt hij alleen naar beneden, om zijn kap te zoeken en zegt vrolijk tegen mij, blijf jij maar hier zitten. Hij laat zijn tas en jas achter. Ik krijg het koud, want door het klimmen was ik best gaan zweten. Zijn spullen onbewaakt achter laten, zie ik niet zitten, de hele zooi op mijn rug, en loop als een pakezel de nodig meters naar boven. Valt tegen, maar het houdt je warm. Ik bedenk me hoe stom het is, om zonder jas weg te lopen, het weer kan razendsnel omgaan. Maar goed, dat is niet gebeurd en na enige tijd is Fred ook weer terug met zijn lens- en zonnekap.


Tot nu toe geen bewegwijzering gezien, we lopen vrolijk verder. Op de telefoon hebben we kaarten geladen, die ook off-line werken. Gelukkig maar, want nergens WiFi of telefoon ontvangst.
Dit is zeker niet het goede pad volgens ons mobiel en besluiten naar het stuwmeer, dat wel in de buurt ligt, te lopen.
Natuurlijk missen we een bospad en ipv om te keren gokken we op een andere doorgang, die er volgens mij niet is, maar volgens Fred wel. Helaas heb ik gelijk, er moet  een kleine kilometer overbrugd worden. We worstelen ons door een natte greppel naar beneden. Grote rotsblokken vormen obstakels, naast bossage en bomen. Waar herken ik dit geklauter  van? Het schijnt ons altijd te overkomen.  Of het nu Spanje is, waar we ooit een hele dag gelopen hebben in de moordende hitte zonder water, of Ierland waar we uiteindelijk in een moeras belanden en Fred zijn hengel verliest in de bosjes waar we doorheen kropen. Toen moesten we ook nog door een weiland waar een vette stier ons lelijk aankeek. Of de Ardennen waar we door bloeiende brem een weg moesten banen om naar een dorpje te komen. Daar nat aangekomen bleken we onder de kleine rupsen te zitten, die vrolijk over de tafel gingen kruipen in de warmte van het cafeetje.  Om maar een paar hoogtepunten te noemen.
Mijn knieën, noch die van Fred vinden het leuk. Hij had ook pijn. Dat  was de volgende dag niet minder. Dat wordt een rustdag met een bezoek aan het glasmuseum in Frauenau.

Hoogwater overlaat

De hele omgeving staat hier in het teken van de glasindustrie. Schott en Zwiesel zijn grote namen van deze streek. Tijdens de rondleiding komen we meer te weten over de kunst van het glaswerk maken. Een stuk met daarin lijnen door glasdraden te trekken en die vervolgens te draaien en dan weer te smelten is bijzonder. Je krijgt daardoor schuine lijnen en verticale vertakkingen over je kunstwerk, in dit geval een bokaal.





Glas werd handmatig gemaakt in de Glashütte. Die had ook een sociale functie. De mannen werkten daar de vrouwen thuis op de boerderij. Als er in de winter een tekort was aan basis voedsel in een familie, werd dit door de gemeenschap gedoneerd. Daardoor hadden de kinderen altijd goed te eten en was men blij met de werkgever en de omgeving.

Boven in het museum is een verzameling glas uit verschillende landen. Voor Nederland werk van Copier, Finland Italla en Japanse Kunst. Ik vind een waaier erg mooi door het gescintillerde glas. Met mijn mobiel snel een plaatje gemaakt.




Wat het reizen betreft zitten we dus voorlopig nog hier. Gewoon lekker wandelen en genieten van het mooie weer dat voorspeld is. Verder zien we wel wat we doen. Mogelijk richting huis of zoiets. Misschien nog even een uitstapje naar de Alpen. Het is allemaal mogelijk.

vrijdag 6 oktober 2017

Tier-Freigelände Nationalpark Bayerische Wald.

Op 28 September vertrekken we richting Beieren. In het Beierse Woud is een stuk van 240 km2 benoemd tot “Tier-Freigelände” waar de wildernis zijn gang mag gaan. De bomen bereiken een enorme hoogte, op zoek naar licht.  Er wordt niet gekapt.  

Foto Fred.

Op dode bomen huizen honderden diersoorten en paddestoelen. Af en toe vallen bomen om, zodat zonnestralen de grond bereiken. Hierdoor ontstaat weer een ander leefklimaat voor plant en dier. Wolf, lynx en talrijke vogelsoorten zijn hier ingeburgerd.



Binnen het gebied is een deel afgezet als “dierenpark”. Geen gebruikelijk dierenpark omdat de “kooien” zo groot zijn, dat het maar de vraag is, of je wilde dieren ziet. Het is de bedoeling de beesten in een natuurlijke omgeving te houden.
Dit gebied is geliefd bij fotografen, omdat het een mogelijkheid geeft de dieren in hun eigen leefomgeving te fotograferen. Het stond al een tijdje op mijn agenda dus vol verwachting gaan we erheen. We hebben een camping gevonden in Klingendal een half uurtje rijden vanaf het dierenpark.


De eerste dag is een soort kennismaking omdat we geen idee hebben, wat we kunnen verwachten.
Het pad is heuvelachtig met af en toe een stijle klim. Bij uitkijkpost voor lynxen staan fotografen in een rij opgesteld. Rond 8 uur s’ochtends pikken ze hun plaatsje in met enorme lenzen en statieven. Met eindeloos geduld staren ze het gebied in, in de hoop een glimp op te pakken en zo een plaatje te maken. Er staat hier een aardig kapitaal bij elkaar want voor een beetje lichtsterke lens ben je rond de 8000 Euro kwijt. En daar komt natuurlijk het toestel nog bovenop.






 Fred heeft als max brandspunt afstand 340 mm en ik 200. Dat schiet niet echt op tegenover het geweld van 5 a 600 mm hier. In de volieres hebben we meer geluk, omdat deze hokken kleiner zijn.
De eerste dag zien we weinig. De wolven en linxen laten zich niet zien. Wel kan ik een uil, marter en andere vogels fotograferen. Talloze paddestoelen langds de route bieden een goed alternatief.


De tweede dag iets meer geluk met beren in de verte en wisenten. Nog steeds geen wereldplaat, maar goed we zijn buiten, de zon schijnt (nog) en we lopen kilometers.
Alle ongeschikte lenzen laten we nu in de caravan, dat scheelt veel gewicht.
Een dag hebben we meer geluk. De beren zitten dichtbij. We zien een lynx in de verte en zelfs wolven ver weg.



In het Beierse woud kun je eindeloos wandelen. Even moe van de beesten, hebben we  een wandeling uitgezocht van 7 km, die als licht aangemerkt is. Vergis je niet met de bergen hier, want het kan klimwerk worden.

Foto Fred.

Halverwege begint het te regenen en besluiten we de wandelingin te korten. Geen slimme actie blijkt achteraf, want we moeten een stijle klim maken van 4km om een hoogteverschil van 500 meter te overbruggen. Uiteindelijk staan we dan op 850 meter hoogte, zonder uitzicht in de bossen. Het regent nu goed en door het klimm en zijn we behoorlijk bezweet. Dalen gaat gemakkelijk, ik krijg het koud tot op mijn botten.


We moeten nog boodschapen halen en zijn uiteindelijk pas rond zeven uur bij de caravan. Ik verlang naar een warm bad en een glühwein, maar dat laatste hebben we niet. En dat terwijl ik eigenlijk helemaal niet meer drink. Zou dat eindelijk een teken van herstel zijn? Mijn been is nog altijd pijnlijk, maar toch heb ik het idee dat er enige verbetering in zit. Mogelijk omdat ik sterker word. Ik heb dat al vaker gedacht maar vaak volgt er weer een teleurstelling. Ook hierin kun je de natuur niet dwingen en uiteindelijk loop ik wel wat ik in februari niet kon.