Olot, Catalonië, Spanje

Om in een andere omgeving te komen zijn we 86 km verhuisd. Dat is het gemakkelijke aan een sleurhut, je pakt je boel op en gaat verder. Zoeken op google in de omgeving  leert ons, dat dit een vulkanisch gebied is.  Als we een camping tussen vulkanen vinden is dat ons doel. We zijn nu op een camping net buiten Olot, la Fageda.

Vlak voordat weg gaan komen we in gesprek met een Nederlands stel uit Nieuwegein. Het is een geanimeerd gesprek van meer dan een uur, waarin hun ontbijt verbrandt in de zon. Fred had hun de avond tevoren geholpen met de gloednieuwe caravan, die was vastgelopen in een gat. Een paar “gele bananen” hielp hen uit de benarde situatie. Zij gaan drie maanden weg en we wisselen tips uit over Portugal, Spanje en Marokko. Ik weet niet hoe we kwamen op het levenstestament, iets waar ik al langer tegenaan hik, maar zij hadden het keurig geregeld. Dus wederom het besluit genomen me te buigen over deze zware kost. Hij had net ervaring gehad met zijn moeder in het verpleegthuis en rechters, die eindeloos moeten nadenken en tijdrekken om iets gedaan te krijgen. Dat wil je niet.

Als we gaan betalen blijkt, dat de automaat geen Nederlandse bankpas accepteerd. Brrr. Dus terug naar de caravan om een Visa kaart te halen. Dit gebeurd hier vaak, maar al met al rijden we met een goede vertraging weg van de camping.

De omgeving verandert van dor en kleine struiken op de rotsen naar meer groen. Het is mooi en het voorjaar is hier al even bezig, zoveel blad aan de bomen. We komen rond een uur op de camping. De eerste vraag is: ”hoelang willen jullie blijven”, hm, eerste gedachte twee dagen en mogelijk langer. Ze legt uit, dat het vakantie is in Spanje en dat in het weekend de camping vol zit. Als we het weekend over willen blijven, moeten we nu beslissen. O.K. is een rustige plek mogelijk? Nee het is super druk dit weekend, maar na dinsdag is het weer rustiger. We nemen dit maar op de koop toe. Dit zal overal wel hetzelfde zijn. Dinsdag is heel Spanje gesloten door de viering van 1 mei. Daar zullen we rekening mee moeten houden met boodschappen. 

We vinden een plekje in de hoek van de camping uitkijkend in het bos. Omgeven door andere caravans en campers. Het is niet anders. Onze buren, twee jonge jongens die hier in de buurt klussen, blijken muziek liefhebbers te zijn. Fred maakt een praatje en er wordt muiek uitgewisseld.

Leuk optrekje.

‘s Middags trekken we erop uit. Ja het is echt groen hier. Er bloeit van alles, veel daslook, wilde akelei, vergeet-me-nietjes, paardebloemen zijn als mooie pluizen bollen, bloesem en nog veel meer.

We willen naar een krater lopen, achteraf lijkt dat veel te ver en te stijl. Overal in het landschap zie je de markante  toppen van de vulkanen.  Op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Pyreneeën. 

Van de receptie hadden we gehoord dat we drie kleine dorpjes in de omgeving kunnen bezoeken. Een ervan is El Mallol, een dorpje hoog in de bergen. Fred rijdt. De weg wordt smaller en smaller, hij wil niet verder gezien onze eerdere ervaring en hij kan hier nog draaien. Helaas staat de auto aan de linkerkant van het weggetje en het is smal. Hij moet linksom wegdraaien en heeft niet in de gaten dat er een muurtje staat. Ik gil nog ho en gasgeven, maar het mocht niet baten. Dat is een beschadigde bumper. Helaas. Omdat de auto zo scheef stond hield de auto niet op de handrem en hij vergeet de rem in te drukken. Daarin zie je dat rijervaring belangrijk is. Zeker als je niet van jongs af aan in een auto hebt gereden. Nu ja thuis maar verven want de auto is te oud voor dure reparaties.

Buik vol van deze ervaring rijden we door naar de bergen, die voor ons liggen. De zon schijnt nog steeds, slechter weer is op komst. 

Het is er mooi. Het volgende ommuurde dorpje is een plaatje tegen de bergen. Via een poort komen we op een dorpspleintje met een oude fontijn. Doorlopend gaat de weg over in een pad met een uitbundige flora. Het zijn duidelijk de uitlopers van de Pyreneen door het stijgend karakter. Er stroomt een rivier en we moeten die oversteken via een glibberig pad. Avontuur en koude voeten. Voldaan keren we later terug naar huis. Ik slaap die nacht slecht, want ik probeer steeds de auto tegen te houden en kan die 2200 kilo niet stoppen. Maar helaas mijn gedachten ook niet.

Vandaag is het weer om. Het regent de hele dag, zoals voorspeld. In de verte staat een gezin met drie kinderen doornat de tent op te bouwen, maar dat schiet niet op. Dan is zo een caravan toch wel makkelijk. 

Tevens ben ik begonnen aan de zware kost van het levenstestament. Gelukkig hebben we hier internet en kun je je goed orienteren. Bah het moet, maar leuk is anders.

Garriguella

We zitten op de camping in Garriguella, waar we een week geleden geland zijn. Het is hier heerlijk rustig. Nog wel, want als het seizoen is, loop je ook hier gillend gek weg. Er is een bar en een groot zwembad, dat nog leeg is. De bedjes bij de zonneweide laten het potentieel aan klanten zien. Er is een gedeelte met vaste huisjes, die of privé zijn of verhuurd worden. Waarschijnlijk ben ik allergisch voor dit soort campings want voor mij mag het allemaal kleinschaliger. We zijn de hele week al een van de weinig gasten. De omgeving is boeiend. Achter de camping is een olijfolie molen. Hier kopen we 2 liter olijfolie. De druiven staan niet aangelijnd, maar als struiken in het landschap.

Het plaatsje Garriguella heeft een kleine supermarkt waar we de hoognodige boodschappen kunnen doen. Daarnaast goede slager die zeer behulpzaam is door mijn gebrek aan Spaans. Hij heeft naast fantastisch vlees, heerlijke kaas en lokale producten.

10 km verderop ligt Roses een bekende badplaats. Fred wil graag bij ondergaande zon foto’s maken dus aan het begin van de avond rijden we er heen. We zijn redelijk snel genezen van dit plaatsje. Wat een drukte. Allemaal hoge witte aan elkaar geschakelde appartementen. De boulevard is een aaneenrijging van bars, café’s, en restaurants.

Het goede is, dat er op de weg naar huis een Lidl is, die we snel bezoeken. Hier hebben we meer keuze uit groente en brood.  De lokale super verkoopt alleen maar wortels, uien, sla, tomaten soms prei en witbrood. Dat gaat wel vervelen.

We kijken uit naar een andere mogelijkheid om de zee te zien en gaan daarvoor naar de Cap de Creuz. Een uitsteeksel in de kust en een natuurgebied. Het wordt een klauterpartij om bij zee te komen, de rotsen zijn scherp en geërodeerd. Overal staan bloemen te bloeien. Fred benoemt meteen onze buurman die een liefhebber is van rotstuinen. Hij zou hier genieten.

Onderaan de rots kijken we naar de dalende zon en maken mooie plaatjes van de zon die achter de bergen verdwijnt. Daarna eten we ons boterhammetjes en rijden met een goed gevoel naar huis. Eerst nog langs de vuurtoren. Het waait enorm boven bij de vuurtoren. De zee is immens en een bord leert ons dat het hier 2150 m diep is. Best gevaarlijk met potentiële onderstromen.

Op de dag vermaken we ons in het algemeen met lezen, een huishoudelijke taak en een wandeling. Nu het zo warm is geworden met temperaturen tot 27 graden slaat ook de loomheid toe.  Door de strakke blauwe hemel en de sterke schaduwen is dit geen ideaal fotoweer. Dat is de rede waarom we tussen de middag warm eten en dan tegen half vier naar bestemming vertrekken. Het licht is dan in ieder geval beter. 

Dit keer gaat de tocht naar het derde natuurgebied in de buurt.  Aguimolls-de-l'Emporda. Er is een informatie centrum en een bewegwijzerde route. We hadden ons er teveel van voorgesteld. Het gebied is een delta, drassig (muggen), riet en weidevelden. Er zijn vogelhutten waar je de dieren kunt bestuderen. Net Broek in Waterland.

 Ik kan me voorstellen dat de Spanjaarden dit fantastisch vinden als je tussen de bergen woont, voor ons vlaklander is deze aanblik niet zo bijzonder. Doordat ik twee waterschildpadden tegenkom weet ik dat ik niet thuis ben. 

Vermaakt kijk ik naar twee ruziemakende eksters die vechten om een ei, dat alleen nog maar een schil is.  

De ooievaars vliegen af en aan om hun jonge te voeden of klepperen om vrouwtjes te lokken. Op zeker moment houden we het voor gezien, de muggen worden steeds brutaler.  We lopen terug via een paadje met aan weerskanten prachtig bloeiende lissen. Het lijkt wel de bollenstreek.

Op de camping staan we vlak bij een muurtje waar hagedissen zich regelmatig laten zien. Leuk om te observeren. Even later vliegen er twee gaaien over en twee vlinders dansen om elkaar. Het is echt voorjaar.

Ik wilde graag naar de bergen en Fred naar een stuwmeer in de bergen. Voor mij een teleurstelling, want een stuwmeer is geen berg met sneeuw. De tocht over kleine weggetjes is prachtig en loopt dwars door Peralada het middeleeuwse stadje waar we al eerder waren. De straten vernauwen zich angstwekkend, tot we daadwerkelijk klem zitten. We zijn niet de enige die verdwaald is, want een grote vrachtauto heeft hetzelfde probleem. Als hij ons achteruit ziet rijden doet hij het ook, alleen is hij nog aan het begin van de weg en wij al heel veel verder. Met de nodige stuurmanskunst komen we uiteindelijk op de doorgaande weg. De vrachtauto heeft ons de weg gewezen.

Het stuwmeer is er eentje zoals je ze veel tegen komt. Aan de kant zijn recreatie plaatsen. Jongeren hangen hier rond met chips en bier. Gezellig. Wij rijden tot de oorsprong van de rivier om wat watervallen te zien. Er zwemmen grote vissen. Fred in zijn element gaat op fotojacht. Ik concentreer me op de waterval. Zo zijn we beide weer zoet.

Figueres. Dali Theater.

De volgende dag online een ticket geboekt voor het museum. Dan hoeven we in ieder geval niet lang in de rij te staan. We zijn er tegen half tien en het is rustig. Een uur later is het museum overspoeld met Japanners, Chinezen en oude van dagen. Oeps daar horen wij ook bij.

Het regent nog steeds, dus niet teveel aandacht genomen van de buitenkant. Die is zeker de moeite waard met broodjes op de muur en eieren op het dak.

Eerst moeten we onze rugtas afgeven, dan betreden we de binnenplaats van het museum. Het theater is destijds door Dali hersteld en naar hem vernoemd. Op de binnenplaats staat een oude Cadillac uit 1941, ooit de auto van Al Capone geweest. 

Achterin zitten twee etalage poppen. Door een munt in de auto te stoppen gaat het binnen regenen. Op de Cadillac staat een bronzen beeld van Queen Esther gemaakt door een Oostenrijkse beeldhouwer, Ernst Fuchs. Volgens Dali stelde dit zijn zus voor. Boven de auto hangt de boot van Dali en zijn vrouw Gala, met daaronder gevulde blauwe condoom, die tranen moeten voorstellen.

Boven de binnenplaats een grote geodetische dome, ontworpen door de Spaanse architect  Emilio Pérez Piñero. De dome is uniek en een herkenningspunt voor Figueres.

In het museum hangen zo een 150 schilderijen. Zowel vroeg als laat werk. Daarnaast een collectie van zijn gouden juwelen die hij gemaakt heeft. Dali  (1904-1989)ligt in het theater begraven.

Na het museum dwalen we door de stad en genieten van een heerlijke kop koffie. Op de terugweg stoppen we in Peralada. Een oud middeleeuws stadje. Alles is gesloten tussen 12:30 en 15:30. Ik vraag me af hoe je dan ooit zaken kunt doen met de rest van Europa. In een deuropening zie ik een draak op de toonbank liggen. Snel even een shot

We vergeten het kasteel en het klooster. Bij de auto nestelt een ooievaar kolonie. Een ooievaar komt over vliegen met een spartelende kikker in zijn bek. Ik heb medelijden met het dier, dat straks wreed verscheurd wordt. 

De volgende dag rijden we richting kust naar Cadaqués en Portlligat. Havenstadjes met witte huizen. Fransen hebben er een appartement aan zee. Er staat een krachtig standbeeld van Dali.

 In het water en op de kiezenstrandjes zien we blauwachtige kwallen, het blijkt de zeilkwal (bezaantje, Velella Velella) te zijn. Eigenlijk een poliep verwant aan de Portugese zeilkwal die dodelijk is.  Met het zeil kunnen ze hun richting bepalen in het water. De strandjes liggen er vol mee door de aanhoudende wind. Het stinkt behoorlijk naar vis.

Op een uithangbord hangt een aankondiging van een lokaal drankje. Sex on the beach. Fred schiet in de lag. “Echt niet”  zegt hij met al die stenen en kwallen hier.

Via kleine weggetjes rijden we terug om nog stil the houden in het omringende gebergte. Dit is allemaal beschermt gebied. Er bloeit van alles, kleine geraniums, kaasjeskruid, kuiflavendel, struiken waarvan ik de naam niet ken. Prachtige steenformaties uitgesleten door weer en wind. Het was een prima dag.

Spanje, Garriguella

En dan komen we erachter, dat we slechts 38 km van Stef en Jantine zitten. Plan B treedt in werking we gaan even gedag zeggen. Voor hen een reuze overval en ze vinden het super leuk. Tegen twaalf uur staan we voor de deur en worden we meer dan hartelijk verwelkomt. We zijn er drie jaar geleden ook langs gereden en toen moest er nog zoveel gebeuren. Al je het resultaat van harde arbeid en frustratie nu ziet, heb ik alleen maar bewondering. Je zult toch alles in Nederland achterlaten om je te vestigen in een land waarvan je de taal niet spreekt. En dan krijg je het ook nog voor elkaar, dat er water uit de kraan komt, elektra en riool zijn aangesloten. Je een super zuinig verwarmings systeem uit Polen geïnstalleerd krijgt  en je tuin als een plaatje erbij ligt. Knap hoor.

Ze hebben een heerlijke keuken aangebouwd, met grote openslaande tuindeuren. Veel houten balken zijn verwerkt, dat geeft een solide en cosy gevoel. Een muur in ruwe steen omdat dit de originele buitenmuur was. Kortom prachtig vooral met het zonnetje en het buiten-binnen gevoel.

Na de lunch stappen wij weer op, we moeten nog een kleine 400 kilometers naar Castres. We overnachten onder Brive op een plaatsje in de natuur.

We maken de foute beslissing om niet de péage te nemen. Het wordt een eindeloze tocht door kleine dorpjes en slingerachtige wegen. Schiet dus helemaal niet op. Fred dacht dat de fleche verte, (niet péage) vlak langs de péage ging en dan zou het niet zoveel uitmaken, omdat we toch geen hoge kruissnelheid hebben. Het landschap is schilderachtig mooi. Je ziet hier het voorjaar duidelijk, met bloeiende prunus bomen gele weilanden met paardenbloemen, het mooie voorjaarsgroen.

Inmiddels ben ik er ook achter gekomen, dat ik mijn jas vergeten ben. Niet echt handig, omdat er regen voorspeld wordt. Jantine heeft hem al gevonden dus verder hoef ik niet te zoeken. Ondanks de kleine ruimte kun je heel wat kwijtraken in de auto of de caravan.

Bij zus, Anja aangekomen drinken we eerst een kop koffie. Ik vertel haar van mijn jas en dat ik maandag naar Decathlon wil. Zij vindt het handiger het meteen te doen, omdat het weer slechter wordt en we morgen richting Albi gaan. Zo gezegd zo gedaan. Ik ben nu een jas rijker, die waterdicht is. Tot nu toe geen spijt van die beslissing gehad. Ik schijn mijn jassen altijd op vakantie te kopen, dus die traditie is voortgezet.

We drinken een biertje in de stad en daarna naar huis om te eten en te kletsen. Ook zij hebben enorm hard gewerkt om het huis bewoonbaar te maken. Charlie heeft een mooie open haard gebouwd in een blauwe schouw met een prachtig tegelmotief aan de zijkant. Hij straalt een heerlijke warmte uit.

 Ondanks het feit dat we elkaar zelden zien, pakken we snel de oude draad op. An blijft An en ik Ien. Onze karakters lijken op elkaar, maar zijn ook verschillend. (beide weten we goed wat we willenJ) Zij houdt van veel mensen om zich heen, ik niet. Ze heeft altijd logees, iets waar ik doodmoe van zou worden. Ik vind het prima zo met Fred en verder niets. Goede vrienden hebben we genoeg en die zijn in mijn hart. Die wil ik echt niet missen, maar iedere keer een party of logeerpartij met vrienden en vriendinnen, nee dat gaat mij te ver.

Zaterdag richting Albi. Een oude stad met een mooie kathedraal. 

We kijken hoog uit over de Tarn en de stad. Beneden ons een aangeharkte tuin in Franse stijl met buxus hagen.  Op de heenweg hebben we de bus genomen voor 2 Euro pp kom je de hele omgeving door en heb je geen parkeer probleem. Ideaal. En je ziet veel van de omgeving. De dag vliegt om als we om half zes de bus retour nemen. Lekker veel gelopen in het zonnetje en een goede indruk gekregen van de stad. ‘s Avonds worden we getrakteerd op een heerlijk diner in een Italiaans restaurant. Wat een leuke verrassing is dit. De pasta een echte aanrader en ook de gamba’s vooraf.

 

Zondag doen we het rustig aan. Anja wil inpakken en omdat ze deze week ook weer naar Engeland vliegen. We vermaken ons zelf en lopen een stukje in de omgeving. Albi had weer iets teveel van mijn knie ge-eist en dan zit hij gewoon te zeuren. Het weer is om, regen en wind zijn er voorspeld. Daarom wijzigen we onze bestemming van Frankrijk naar Spanje. Maandag vertrekken we richting Pyreneeën om bij Perpignan de grens over te steken.

Anja geeft advies over de route om sneller bij Perpignan te zijn. Wederom door allerlei dorpjes. Helaas is een straat te smal voor onze combi en ik raak net de spiegel van een Citroen Berlingo. Buiten het dorp regelen wij dit met de verzekering. Vervelend want hier zit je niet op te wachten.  Even afwachten wat dit geintje kost, want het heeft natuurlijk invloed op onze polis. 

We vinden een camping in het binnenland, waar we wat langer willen blijven. Er zijn hier drie natuurgebieden in de buurt. 

We hebben al een tocht gemaakt naar een klooster, de bergen in, prachtig mooi. Echt mediterraan qua begroeiing. Ook aan de huizen zie je dat je in een ander land bent. Veelal wit gepleisterd met blauwe voordeuren. De kust heeft rotsformaties, uitgesleten door wind en zout.

Vandaag boodschappen gedaan in de stromende regen en ons georiënteerd op een bezoek, morgen, aan het Dali museum in Figueres. Drijfnat zijn we geworden want het regent goed, zoals voorspeld.

In de caravan de kachel aan, thee zetten en een beetje bloggen, maakt het leven goed. Spullen drogen bij de kachel en genieten. We hebben het goed.